@tromo Εμετρηθήκατε,ζυγιστηκατε και βρεθηκατε ελλιπεις. Ηρθε η ωρα του Φλοππα.

Bandiera Floppa , la trionfera!

@getimiskon @segnwrisastoika @Feleki @foufoutos @koustompola @pinkopalest @segnwrisastoika ΦΕΝΤΙΝΑΡΙΟΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ

@simoto

Οπως και ο Σουρης τον Φλεβαρη του 1880 ξεσπαθώνω με τους στιχους του κατα των ξενων που μας ζηλεύουν, εξω ειναι τα ιδια ρε τι νομιζετε μονο εμεις ειμαστε μαλακες (ναι μονο εμεις,τα "και εξω τα ιδια γινονται" τα λεμε για να χρυσωνουμε το χάπι)

Παιδί μου, ἔλα,
φέρε ρετσίνα
ἀπ' τὴ βαρέλα...
φέρε κλαρῖνα,
μεζέδες, φροῦτα,
βιολιά, λαγοῦτα,
ν' ἀρχινήσω
τὸ χορό,
νὰ γλεντήσω,
νὰ χαρῶ.

Νά! νά!... τὸν κόσμο χάλασα,
ἂς γίνουν ὅλα θάλασσα,
καὶ τὸ κρασὶ ἂς τρέξῃ...
ἀμάν, Χριστέ, κι' ἂς φέξῃ!

Εἶμαι κουτοῦκι...
θὰ τραγουδήσω,
βαστᾶτε, κοῦκοι,
καλὰ τὸ ἴσο...

Χρυσῆ κοπέλα,
μοὔρχεται τρέλλα
σὰν κυττάξω...
δὲν μπορῶ
νὰ φωνάξω
τιριρό.

Μὲ συγχωρεῖτε, φίλοι μου,
ἂν μπέρδεψα τὰ χείλη μου,
καὶ ὅμως, μὰ τὸ γένος,
δὲν εἶμαι μεθυσμένος.

Τεἶναι ὁ Βοῦρος,
ὁ Γιακωβᾶτος,
ὁ Κουμουνδοῦρος,
ὁ Τσουτσουνᾶτος;
Εἶμαι ἀπ' ὅλα...
ἔξω πιστόλα.
Εἰς τὸ χέρι
νά! ἁρπῶ
τὸ μαχαῖρι
καὶ κτυπῶ.

Ὤχ! ὤχ! Θαρρῶ πὼς κτύπησα
τὸ χέρι μου ἐτρύπησα...
Παραμερίστε ὅλοι,
θὰ ρίξω τὸ πιστόλι.

Θραῦσι θὰ κάνω
ἄχ! καὶ νὰ σ' εἶχα
ἐδῶ, Σουλτᾶνο,
ἤθελα τρίχα
νὰ μὴ σ' ἀφήσω,
καὶ νὰ σὲ σχίσω
μὲ μαχαῖρα
κοφτερὴ
πέρα πέρα
σὰν τυρί.

Ἐμπρός, βρὲ Ἑλληνόπουλα,
ἐμπρὸς μὲς στὰ στρατόπεδα
τῶν Τούρκων ὁλοΐσα
μὲ δύναμι καὶ λύσσα.

Μωρὴ Εὐρώπη
ξετσιπωμένη,
τόσοι μας κόποι
θὰ πᾶν' χαμένοι;
Πάει κι' ἐκεῖνο
τὸ Βερολῖνο;
Ἂν ἀκόμα
μᾶς τιμᾷς,
δῶσε χῶμα
καὶ σ' ἐμᾶς.

Ἂν τώρα ζητιανεύωμε,
καὶ ἔλεος γυρεύωμε,
εἰς ἄλλα χρόνια ὅμως
εἴμαστε σ' ὅλους τρόμος.

Σπάστε τα ὅλα...
ἔ! ταβερνιάρη,
φέρε μπριζόλα
στὸ παλληκάρι.
Σπάστε γεμᾶτα
καὶ ἄδεια πιάτα.
Φλόγαις χύνω,
πῦρ κρατῶ,
νὰ κι' ἐκεῖνο,
νὰ κι' αὐτό.

Ἀδέλφια μου, τρελλάθηκα,
βαστᾶτε με κι' ἐχάθηκα
λόγο τιμῆς σᾶς δίνω
πὼς πιὰ κρασὶ δὲν πίνω.

Μονο το πιοτό.

ΤΙ ΠΟΥΤΣΑ ΩΡΑΙΑ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ

2/2

Παρόλο που η άρπυια εξακολουθεί να εμφανίζεται σε αρκετές περιοχές, η κατανομή και οι πληθυσμοί της έχουν ελαττωθεί σημαντικά. Απειλείται κυρίως από την απώλεια των ενδιαιτημάτων της που προκαλείται από την επέκταση της υλοτομίας, της κτηνοτροφίας και των γεωργικών εκτάσεων. Δευτερευόντως , απειλείται από τη λαθροθηρία, επειδή θεωρείται ως απειλή για τα οικόσιτα ζώα ή/και για τον ίδιο τον άνθρωπο, κάτι παντελώς ανυπόστατο, που όμως πιστεύεται λόγω του μεγάλου μεγέθους και του «άγριου» παρουσιαστικού της. Αυτός, άλλωστε είναι και ο κύριος λόγος που αποτελεί ένα «διακαή στόχο» για τους λαθροκυνηγούς, αφού, πέρα από κάποια μεμονωμένα περιστατικά επίθεσης σε κατοικίδια ζώα, δεν έχουν ποτέ καταγραφεί επιθέσεις στον άνθρωπο.Δυστυχώς, η άρπυια λόγω του χαρακτήρα της αποτελεί σχετικά εύκολο στόχο για τους λαθροκυνηγούς, που την θεωρούν ως απαραίτητο «τρόπαιο» για τη συλλογή τους. Επίσης, απειλείται και από κάποιους «συλλέκτες» (η έκφραση ειρωνική) που την συλλαμβάνουν παράνομα και την κρατούν αιχμάλωτη ως αξιοπερίεργο θέαμα, κι εδω καταλαβαίνουμε όλοι τι ακριβώς "ανθρωπος" ειναι κάποιος που θεωρεί "θέαμα" ένα φυλακισμένο άγριο πλάσμα.

Στη Βραζιλία, έχει εντελώς εξαφανισθεί από το τροπικό δάσος που «βλέπει» στον Ατλαντικό και απαντά μόνο στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της κύριας ηπειρωτικής λεκάνης του Αμαζονίου. Σήμερα, δεν είναι ξεκάθαρο πόσες άρπυιες υπάρχουν, αλλά το Birdlife International υπολόγισε ότι πριν από έναν αιώνα υπήρχαν κάπου μεταξύ 20.000 έως 50.000. Το είδος έχει εξαφανιστεί τελείως από το Ελ Σαλβαδόρ και είναι σχεδόν εξαφανισμένο από την Κόστα Ρίκα. Συνολικά, το είδος έχει χάσει 27,6-45,5% των ενδιαιτημάτων του, μέσα σε τρεις γενιές (56 έτη) με βάση ένα μοντέλο της αποψίλωσης των δασών του Αμαζονίου με την καταστροφή να συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό. Αρκετές πρωτοβουλίες είναι σε εξέλιξη για την προστασία του είδους κυρίως μέσω ελεγχόμενης αναπαραγωγής και απελευθέρωσης στη φύση, όμως ακόμα και αυτά τα πουλιά, ακόμα κι αν δεχτούμε πως μπορούν να αποκτήσουν ένα ένστικτο ίδιο με αυτό του πτηνού που γεννιέται ελεύθερο, εφ' οσον δεν βρίσκουν χώρους κατάλληλους να ζήσουν,δεν έχουν και μεγάλες ελπίδες. Γενικότερα όλες οι προσπάθειες του ανθρώπου για την "προστασία" ή "διάσωση" πλασμάτων της φύσης που εξαφανίζονται με δική του υπαιτιότητα έχουν τον ίδιο "αδύναμο κρίκο". Δε λαμβάνουν ποτέ υπ' όψιν πως πρέπει να "ενοχληθεί" και λίγο ο κύριος υπαίτιος , δηλαδή εμείς. Προτιμάμε να "εκτρέφουμε και να ελευθερώνουμε" λέγοντας πως "κανουμε έργο" αλλά όχι να σταματάμε την καταστροφή που ήδη διαπράττουμε και η οποία πλήττει και τα πλάσματα που "ελευθερώνουμε". Ο ορισμός του "μια τρύπα στο νερό".

Η άρπυια είναι το Εθνικό Πτηνό του Παναμά και απεικονίζεται στο θυρεό του κράτους. Μάλιστα, αρχικά δεν διευκρινιζόταν επίσημα ποιο είδος αετού απεικονιζόταν στο θυρεό, μέχρις ότου με το Νομοθετικό Διάταγμα υπ’ αριθ. 50 του 2006, διευκρινίστηκε ότι το απεικονιζόμενο πτηνό είναι μιά άρπυια.
Τον Ιανουάριο του 2008, κυκλοφόρησε ένα χαρτονόμισμα των 10 μπολιβάρ στη Βενεζουέλα, με τη μορφή της άρπυιας στο πίσω μέρος. Ταυτόχρονα στο site της Κρατικής Τράπεζας της Βενεζουέλας έγινε αναφορά στο πτηνό, ότι είναι το μεγαλύτερο αρπακτικό της χώρας, με εξάπλωση βόρεια του ποταμού Ορινόκο, στις πολιτείες Καραμπόμπο, Αράγουα και Μιράντα ι Ντιστρίτο Καπιτάλ.
Όντας ένας από τους μεγαλύτερους και σίγουρα επιβλητικούς αετούς του κόσμου, η άρπυια περιβάλλεται από θρύλους. Λατρευόταν από τους ιθαγενείς της Νότιας Αμερικής ως η ενσάρκωση του θεού του ανέμου. Οι πρώτοι Ευρωπαίοι εξερευνητές ονόμασαν τα τεράστια πουλιά από τις άρπυιες της ελληνικής μυθολογίας, τα αρπακτικά «τρομακτικά ιπτάμενα πλάσματα με αγκυλωτό ράμφος και νύχια» αφού οι άρπυιες τους έκαναν την ίδια εντύπωση και τους γέμισαν δέος. Σε πολλούς μύθους των χωρών της Λατινικής Αμερικής την βλέπουμε σαν πνεύμα εκδίκησης, αγγελιοφόρο θεών, φύλακα-άγγελο αλλά και άγγελο του κάτω κόσμου.

#Πτηνοτούτ
#Μακρυνάρια
#Πτηνοτουτ

1/2

Φιλοξενούμενο στο #πτηνοτούτ σήμερα ένα απ' τα πιο ισχυρά αρπακτικά στον πλανήτη,ο αετός με τους μεγαλύτερους και πιο δυνατούς γαμψώνυχες,το χαρακτηριστικό λοφίο και το επιβλητικό παράστημα. Μια υπενθύμιση μυθολογικών αναφορών,μια "ενσάρκωση" πλασμάτων της φαντασίας. Το μεγαλοπρεπές αυτό πτηνό του ενός μέτρου ζει στην Νότιο Αμερική,είναι το εθνικό πτηνό του Παναμά και απεικονίζεται και στον θυρεό του κράτους. Τα αρσενικά ζυγίζουν περίπου 5 κιλά, ενώ τα θηλυκά μπορούν να φτάσουν και τα 9 κιλά. Η Άρπυια.

Η άρπυια είναι ημερόβιο αρπακτικό πτηνό της οικογενείας των Αετιδών, και την βρίσκουμε αποκλειστικά στη Νότιο Αμερική. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Harpia harpyja. Πρόκειται για ένα εμβληματικό πτηνό το οποίο θεωρείται το ισχυρότερο αρπακτικό πτηνό και, έχει προσελκύσει το παγκόσμιο επιστημονικό ενδιαφέρον, λόγω της εκτεταμένης απωλείας των ενδιαιτημάτων της και της συνεχιζομένης μείωσης του πληθυσμού της φυσικά με υπαιτιότητα του ανθρώπου. Τέλος, παλαιότερα επικρατούσε η θεωρία ότι η άρπυια ήταν συγγενής με τον αετό των Φιλιππίνων (Pithecophaga jefferyi), αλλά πειραματικά δεδομένα ανάλυσης DNA έδειξαν ότι, τα δύο είδη απέχουν γενετικά. Οι λατινικές επιστημονικές ονομασίες του γένους Harpia, όπως επίσης και του είδους Harpyja, είναι
ευθεία απόδοση της ελληνικής λέξης Άρπυια. Οι Άρπυιες ήσαν μυθολογικές δαιμονικές θεότητες (κόρες του Θαύμαντα και της Ωκεανίδας Ηλέκτρας και αδελφές της αγγελιαφόρου των θεών, θεάς Ίριδας και σε αντίθεση με την οποία, αυτές θεωρούνταν αγγελιαφόροι του θεού Πλούτωνα) στενά συνδεδεμένες με το θάνατο, τον οποίο όμως δεν επιφέρουν οι ίδιες στους θνητούς, αλλά τους οδηγούν σε αυτόν. Τα όντα αυτά είναι πιθανότατα προελληνικής καταγωγής, προϋπήρχαν δηλαδή των πρώτων καταγεγραμμένων αναφορών από τους μεγάλους αρχαίους Έλληνες ποιητές Όμηρο και Ησίοδο. Η σύνδεσή τους με το θάνατο συνετέλεσε ώστε να θεωρούνται οι ίδιες υπεύθυνες για το θάνατο των ανθρώπων και, ότι έρχονται για να αρπάξουν την ψυχή τους και να την πάνε στον Άδη, ή να την μεταφέρουν στις Ερινύες, ενώ ο μύθος λέει ότι ήσαν απλοί εντολοδόχοι. Συχνά τις απεικόνιζαν πάνω σε τάφους να κρατούν στα νύχια τους την ψυχή του νεκρού.
Η εμφάνισή τους ήταν τρομακτική: σε πρώιμο μελανόμορφο αγγείο που βρέθηκε στην Αίγινα και φυλάσσεται στο Μουσείο του Βερολίνου, εικονίζονται ως γυναικείες φτερωτές μορφές που τρέχουν, με ιδιαίτερα γαμψά δάκτυλα για να δηλωθεί ο αρπακτικός χαρακτήρας τους, ενώ την παράσταση συνοδεύει επιγραφή: ΑΡΕΠΥΙΑ.
Μπορεί όμως και να έχουν τη μορφή πουλιού, πάντοτε όμως με γυναικείο πρόσωπο. Η σύνδεση του πτηνού με τα όντα αυτά είναι κάτι παραπάνω από σαφής, λόγω της εμφάνισής του και των -όντως- ισχυροτάτων γαμψωνύχων του. Η ίδια η λέξη μπορεί να παραπέμπει ευθέως στο ρήμα αρπάζω, αυτό όμως αφορά μόνο στην ηχητική ρίζα της και όχι την ετυμολογική. Στη Βραζιλία ονομάζεται και βασιλικό γεράκι.

Η άρπυια είναι το μεγαλύτερο αρπακτικό πτηνό του Νέου Κόσμου και από τα μεγαλύτερα είδη αετών παγκοσμίως. Το μήκος της φτανει 110 εκατοστα, το άνοιγμα των φτερών της 225 εκατοστα,το μήκος της ουράς μπορεί να φτάσει τα 42 εκατοστά ενώ οι φονικοί γαμψώνυχες μπορούν να φτάσουν τα 10 εκατοστά, στο μέγεθος των νυχιών μιας αρκούδας ενώ το πάχος των ταρσών του πτηνου μπορεί να φτάσει αυτό του πύχη ενός ανθρώπου.
Στο κεφάλι της το διπλό λοφίο είναι ένα από τα κυριότερα διαγνωστικά στοιχεία του πτηνού και της δίνει και το ιδιαίτερο παρουσιαστικό της. Το λοφίο ανοίγεται όταν το πουλί είναι εξιταρισμένο ή απειλείται, αν και κάποιοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η ανύψωση των πτερών του λοφίου, βοηθάει στην κατεύθυνση των ήχων προς τους ακουστικούς πόρους του κεφαλιού. Τα φτερά του προσώπου σχηματίζουν ένα είδος «προσωπικού δίσκου» (facial disc), ενώ οι οφθαλμοί είναι τοποθετημένοι κοντά, ο ένας στον άλλο, εξασφαλίζοντας στο πτηνό εξαιρετική διόφθαλμη όραση κάτι που κάθε κυνηγός χρειάζεται. Τα φύλα είναι παρόμοια σε μοτίβα και χρώματα, ωστόσο εμφανίζεται φυλετικός διμορφισμός, όσον αφορά στο μέγεθος, με τα θηλυκά να είναι ογκωδέστερα και πολύ βαρύτερα.

Η άρπυια μπορεί να μην είναι ο μεγαλύτερος αετός στην υφήλιο, αλλά είναι αναμφίβολα ο ισχυρότερος. Διαθέτει τους μεγαλύτερους γαμψώνυχες από όλα τα αρπακτικά πτηνά, οι οποίοι είναι σε θέση να ασκήσουν πίεση 400 N/εκ²., που σημαίνει ότι επιφέρεται ακαριαίος θάνατος στα θηράματα και μόνο με το σφίξιμο των πανίσχυρων νυχιών του πτηνού. Είναι σιωπηλοί κυνηγοί, που σημαίνει ότι σπάνια κράζουν, επιλέγοντας έτσι να στήνουν ενέδρα στο θήραμά τους. Τους αρέσουν κυρίως τα μικρά θηλαστικά, αλλά τα μεγαλύτερα θηλυκά είναι γνωστό ότι κυνηγούν βραδύποδες και μαϊμούδες, βαριά γεύματα που εύκολα μπορούν να σηκώσουν από το έδαφος ή από τα δέντρα λόγω της εντυπωσιακής δύναμης και ευκινησίας τους.Οι άρπυιες μπορούν άνετα να σηκώσουν θηράματα μέχρι 7 κιλά και να τα μεταφέρουν στη φωλιά τους, ενώ έχουν καταγραφεί περιπτώσεις άρσης θηραμάτων που είχαν το ίδιο βάρος με αυτές. Λόγω μικροτέρου μεγέθους, τα αρσενικά συνήθως συλλαμβάνουν σχετικά μικρότερη λεία, με ένα τυπικό εύρος 0,5 έως 2,5 κιλών (περίπου το μισό από το βάρος τους), αλλά τα -μεγαλύτερα- θηλυκά συλλαμβάνουν θηράματα, με καταγεγραμμένο ελάχιστο βάρος περίπου 2,7 κιλών. Έχουν καταγραφεί ενήλικα θηλυκά να αρπάζουν τακτικά μεγάλους αρσενικούς πιθήκους ή βραδύποδες βάρους 6 έως 9 κιλών και, να πετάνε μακριά χωρίς προσγείωση, ένα εξαιρετικό δείγμα ισχύος. Το μέγεθος της λείας που μεταφέρεται στη φωλιά είναι συνήθως μεσαίου μεγέθους, αφού έχουν καταγραφεί θηράματα από 1 έως 4 κιλά. Τα αρσενικά μεταφέρουν θηράματα μέσου βάρους 1,5 κιλού, ενώ τα θηλυκά 3,2 κιλών.

Οι άρπυιες είναι μοναχικοί αετοί και ζουν κατά ζεύγη, τα οποία μένουν μαζί μια ζωή, ενώ κάποιες φορές παρατηρείται επίσης και ένα τρίτο, νεαρό άτομο που, προφανώς είναι το μικρό τους από την τελευταία περίοδο αναπαραγωγής. Είναι μοναχικοί κυνηγοί που χρησιμοποιούν αποκλειστικά την οξεία αίσθηση της όρασης για να εντοπίσουν τη λεία τους, ενώ κυνηγούν μόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Χρησιμοποιούν διάφορα είδη φωνών για να επικοινωνούν μεταξύ τους, πολλά από τα οποία πιστεύεται ότι έχουν να κάνουν με τη διεκδίκηση του ζωτικού τους χώρου και ψς προειδοποίηση σε πιθανούς εισβολείς. Η άρπυια έχει την μακρύτερη σε διάρκεια περίοδο αναπαραγωγής, η έναρξη της οποίας συμπίπτει με την έναρξη των βροχών κατά τον Απρίλιο-Μάιο και επεκτείνεται μέχρι τον Δεκέμβριο ή τον Ιανουάριο του επομένου έτους. Πρακτικά, μπορεί να αναπαραχθεί οποιονδήποτε μήνα του έτους, ωστόσο, οι στατιστικές δείχνουν ότι ένα ζευγάρι αρπυιών συνήθως ανατρέφει μόνο έναν νεοσσό κάθε 2-3 χρόνια. Οι γονείς άρπυιες είναι αρκετά αφοσιωμένοι στους απογόνους τους αλλά και οι απόγονοι διατηρούν τους οικογενειακούς δεσμούς και μετά την αποχώρηση από τη φωλιά. Ο νεοσσός θα παραμείνει γύρω από τη φωλιά για ένα χρόνο προτού τελικά είναι έτοιμος να πετάξει μόνος του. Ακόμα και αφού φύγουν από τη φωλιά, τα νεαρά αρπακτικά γυρνάνε στο "σπίτι τους" μια φορά κάθε τόσο τα επόμενα χρόνια.

#Πτηνοτούτ
#Μακρυνάρια
#Πτηνοτουτ

ΑΕΤΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΙΠΙΝΩΝ-Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΜΙΝΤΑΝΑΟ

Ο σημερινός "καλεσμένος" του #πτηνοτούτ είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος αετός στον κόσμο και ο δεύτερος βαρύτερος, μετά τον θαλασσαετό του Στέλερ.

Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του επιστήμονα που το περιέγραψε (Ogilvie-Grant 1897), αποτελεί «ίσως το πιο σημαντικό πτηνό που έχει ανακαλυφθεί στις Φιλιππίνες». Τον βρίσκουμε αποκλειστικά στις Φιλιππίνες, η επιστημονική του ονομασία είναι Pithecophaga jefferyi και υπάρχουν λιγότερα από 800 άτομα που επιβιώνουν στα δάση του συγκεκριμένου ασιατικού αρχιπελάγους.

Το είδος αποτελεί το εθνικό έμβλημα των Φιλιππίνων και προστατεύεται αυστηρότατα από την νομοθεσία. Τυχόν εκούσια θανάτωσή του, επισύρει ποινή κάθειρξης 12 ετών και βαρύτατα χρηματικά πρόστιμα. Ιδού λοιπόν,το σύμβολο του αρχιπελάγους των Φιλιππινών,ο αετός των Φιλιππινών ή "ο αετός που τρώει πιθήκους".

Η λατινική ονομασία του γένους, Pithecophaga, είναι γένους θηλυκού και έχει ελληνική προέλευση, με προφανή ετυμολογία και σημασία, που αντικατοπτρίζει μέρος των διατροφικών του προτιμήσεων. Ο ο αετός των Φιλιππίνων πήρε την επιστημονική του ονομασία, επειδή πιστευόταν ότι τρέφεται αποκλειστικά με πιθήκους, κάτι που έχει αποδειχθεί ανακριβές. Μετά την ανακάλυψή του, ο αετός των Φιλιππίνων πήρε την λαϊκή ονομασία πιθηκοφάγος-αετός (monkey-eating eagle) λόγω των αναφορών από τους ιθαγενείς Μπόνγκα (Bonga) του νησιού Σάμαρ (Samar) -όπου το είδος ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά-, ότι κυνηγούσε αποκλειστικά πιθήκους, στοιχείο που χάρισε την επιστημονική ονομασία στο γένος. Αργότερα, βέβαια, μελέτες έδειξαν ότι η διατροφή του αετού περιελάμβανε άλλα σπονδυλόζωα και, όχι τόσο τους πιθήκους Η επιστημονική ονομασία του είδους, jefferyi, δόθηκε προς τιμήν του πατέρα τού Άγγλου φυσιοδίφη Τζον Ουάιτχεντ (John Whitehead), ο οποίος πρωτοπαρατήρησε το πτηνό και του απέδωσε το όνομα του πατέρα του , Jeffery. Η αγγλική ονομασία του (Philippine eagle), όπως και η ελληνική αναφέρονται στο ομώνυμο ασιατικό νησιωτικό σύμπλεγμα όπου ζει. Ωστόσο, το πτηνό έχει και αρκετές τοπικές ονομασίες, όπως άγκιλα (ágila «αετός»), χάριμπον (háribon από τα συνθετικά haring + ibón «βασιλικό πουλί») και μπάνογκ (banog «ικτίνος» - το περδικογέρακο στην αρχαία Ελληνική).

Όπως προαναφέρθηκε, ο αετός των Φιλιππίνων πήρε την επιστημονική του ονομασία, επειδή πιστευόταν ότι τρέφεται αποκλειστικά με πιθήκους, κάτι που έχει αποδειχθεί ανακριβές. Αυτό μπορεί να συνέβη, επειδή το πρώτο δείγμα που εστάλη και εξετάστηκε βρέθηκε να περιέχει αχώνευτα κομμάτια ενός πιθήκου στο στομάχι του. Βέβαια, οι παλαιοί ερευνητές σωστά υποστήριζαν ότι, οι πίθηκοι είναι τα μόνα θηράματα που υπάρχουν σε αφθονία στα νησιά και μπορούν να συντηρήσουν ένα πτηνό τέτοιου μεγέθους. Όμως, κατοπινές έρευνες έδειξαν ότι οι πίθηκοι αποτελούν μέρος μόνον του διαιτολογίου των αετών και, μάλιστα, σχετικά μικρό καθώς άλλα σπονδυλωτά αποτελούν πολύ μεγαλύτερο ποσοστό της τροφής του.Μελέτες των υπολειμμάτων από φωλιές, έδειξαν ότι ο αετός των Φιλιππίνων είναι ένας ευκαιριακός (opportunist) κυνηγός, που εκμεταλλεύεται κάθε διαθέσιμο θήραμα.

Ο αετός των Φιλιππίνων είναι μεγάλου μεγέθους αετός, ο μεγαλύτερος σε -μέσο μήκος- παγκοσμίως με το σώμα του να φτάνει τα 85-105 εκατοστά και το ανοιγμα φτερών του να ξεπερνά τα 2 μέτρα .Μόνον η άρπυια έχει παρόμοιο μήκος, αλλά λιγότερα άτομα από τον μεγάλον αυτόν αμερικανικό αετό, ξεπερνούν τα 100 εκατοστά. Ωστόσο δεν είναι τόσο βαρύς όσο η άρπυια και ο θαλασσαετός του Στέλερ. Ο μεγαλύτερος -σε μήκος- αετός των Φιλιππίνων που έχει αναφερθεί ήταν ένα άτομο από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της χώρας (FMNH) με μήκος 112 εκατοστά. Ωστόσο, επειδή το συγκεκριμένο άτομο είχε διατηρηθεί σε αιχμαλωσία, δεν μπορεί να εκπροσωπεί τα άγρια άτομα, λόγω των διαφορών ως προς την διαθεσιμότητα τροφής. Τα πουλιά αυτά, όπως και οι περισσότεροι αετοί, είναι μονογαμικά· σχηματίζουν ζευγάρια που μένουν μαζί σε όλη τους τη ζωή. Η διαδικασία "γνωριμίας" περιλαμβάνει τα κλασικά τελετουργικά πτήσεων, επιδείξεων και αναμετρήσεων μεχρι το ζευγάρι να "ενωθεί για παντα". Τα θηλυκά γεννούν μόνο ένα αβγό· οι γονείς φροντίζουν το αβγό και το μικρό τους περίπου για 20 μήνες, με αποτέλεσμα η αναπαραγωγή τους να γίνεται κάθε 2 χρόνια.

Η καταστροφή και ο κατακερματισμός των δασών, με την εμπορική εξαγωγή ξυλείας και εναλλαγή των καλλιεργειών, αποτελεί την κύρια μακροπρόθεσμη απειλή για το είδος. Τα παλαιά δάση συνεχίζουν να χάνονται γρήγορα, έτσι ώστε, μόλις 9.220 τ.χλμ. από αυτά παραμένουν ακόμη εντός της κατανομής του αετού. Επιπλέον, οι περισσότερες υπόλοιπες πεδινές δασικές εκτάσεις είναι μισθωμένες, με άδειες υλοτομίας. Τα ορυχεία αποτελούν επιπρόσθετο κίνδυνο. Η ανεξέλεγκτη λαθροθηρία (για τροφή, -τουλάχιστον στο παρελθόν-, εκθέματα ζωολογικών κήπων και για εμπόριο) είναι ίσως η πιο σημαντική βραχυπρόθεσμη απειλή. Τα νεαρά άτομα εύκολα πυροβολούνται ή παγιδεύονται, όπως και τα ενήλικα που φωλιάζουν κοντά στις δασικές άκρες. Πολλά άτομα πέφτουν θύματα από τυχαία σύλληψη, σε παγίδες που προορίζονται για αγριογούρουνα και ελάφια, ιδιαίτερα όταν οι αετοί κυνηγούν στο έδαφος του δάσους. Η συσσώρευση φυτοφαρμάκων είναι ακόμη μια πιθανή, αλλά αναπόδεικτη απειλή που μπορεί να μειώσει την ήδη αργή αναπαραγωγική απόδοση του πτηνού.

Όπως είπαμε και στην αρχή λιγότερα απο 800 ατομα παραμενουν στη φύση.Στο Μιντανάο απαντά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, με εκτίμηση από πρόσφατη έρευνα στα 82-233 ζευγάρια αναπαραγωγής. Οι εκτιμήσεις από τα υπόλοιπα τρία νησιά, είναι αποκαρδιωτικές: 6 ζεύγη στο Σάμαρ, 2 στο Λέιτε και, επίσης πολύ λίγα στην Λουζόν. Παλαιότερες εκτιμήσεις του 1992 έδιναν 226 ώριμα άτομα, με συνολικό πληθυσμό -συμπεριλαμβανομένων των ανώριμων ατόμων-, 350-670 άτομα, περίπου. Η εξαγωγή συμπερασμάτων για όλα τα νησιά με βάση την πυκνότητα των φωλιών που βρίσκονται στο Μιντανάο δείχνουν, μόλις 340 ζεύγη, συνολικά. Ωστόσο, είναι άγνωστο εάν το είδος φθάνει σε παρόμοιες πυκνότητες και στα άλλα νησιά, ιδιαίτερα στην Λουζόν, γι’ αυτό και οι εκτιμήσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται με προσοχή. Οι πληθυσμοί βαίνουν συνεχώς μειούμενοι, με την πτωχή «ανανέωση» να είναι βασικός παράγοντας γι’ αυτήν την πτώση. Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι η διασπορά και η επιβίωση των νεαρών και ανήλικων ατόμων είναι ακόμη καθοριστικότερος παράγοντας.

Η πρώτη απελευθέρωση αιχμαλώτου ατόμου έγινε το 2004, όταν ένα αρσενικό αφέθηκε ελεύθερο στο δάσος του Όρους Άπο, στο Μιντανάο.Ωστοσο αυτό το πουλί έπαθε ηλεκτροπληξία εννέα μήνες μετά την απελευθέρωση, και ένα άλλο που απελευθερώθηκε επίσης στο Μιντανάο το 2008 σκοτώθηκε από έναν κυνηγό τέσσερις μήνες μετά. Παρ' όλα αυτά συνεχίζονται οι απελευθερώσεις με σκοπο την ενίσχυση του άγριου πληθυσμού. Συμπερασματικά, το συνολικό μέγεθος του πληθυσμού του είδους, είναι 90-250 ζεύγη, ή 180-500 ώριμα άτομα, που αντιστοιχεί σε, περίπου, 250-750 άτομα συνολικά. Επομένως, ο αετός των Φιλιππίνων χαρακτηρίζεται από την IUCN ως Κρισίμως Κινδυνεύον είδος, διότι έχει πολύ μικρό πληθυσμό, ως αποτέλεσμα της εξαιρετικά ταχείας μείωσης κατά τις τις τελευταίες τρεις γενιές (56 έτη), λόγω της εκτεταμένης αποψίλωσης των δασών. Οι ανανεώσεις στον ολικό πληθυσμό των ενηλίκων φαίνεται επί του παρόντος να δείχνουν πολύ χαμηλές, που σημαίνει ότι η μείωση μπορεί να συνεχιστεί και στο μέλλον.

Ο αετός των Φιλιππίνων ανακηρύχθηκε επίσημα εθνικό πουλί των Φιλιππίνων στις 4 Ιουλίου 1995, από τον Πρόεδρο Φιντέλ Β. Ράμος. Αυτός ο αετός, λόγω του μεγέθους και της σπανιότητάς του, είναι επίσης ένα πολύ επιθυμητό πουλί για τους παρατηρητές πουλιών ,αρκετοί εκ των οποίων ταξιδεύουν στις Φιλιππίνες για να τον παρατηρήσουν. Έχει παρουσιαστεί σε τουλάχιστον 12 γραμματόσημα από τις Φιλιππίνες, με ημερομηνίες που κυμαίνονται από το 1967 έως το 2007. Απεικονίστηκε επίσης σε νομίσματα που κόπηκαν από το 1983 έως το 1994. Επίσης απεικονίστηκε το 2018, στο αναμνηστικό ασημένιο νόμισμα των 500 peso, για τον εορτασμό της 25ης επετείου της Bangko Sentral ng Pilipinas· στις 18 Ιανουαρίου 2021, σε αναμνηστικό νόμισμα των 5000 και στις 11 Δεκεμβρίου 2021, η Bangko Sentral ng Pilipinas αποκάλυψε το σχέδιο του νέου τραπεζογραμματίου 1.000 Piso με τον αετό των Φιλιππίνων ως το κύριο πορτρέτο που αντικαθιστά τρία πορτρέτα των ηρώων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ιστορικά, περίπου 50 Αετοί των Φιλιππινών έχουν απαχθεί απο τη φύση και διατηρηθεί σε ζωολογικούς κήπους στην Ευρώπη (Αγγλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ιταλία και Γαλλία), Ηνωμένες Πολιτείες και Ιαπωνία. Το πρώτο ήταν ένα θηλυκό που έφτασε στον ζωολογικό κήπο του Λονδίνου τον Αύγουστο του 1909 και πέθανε εκεί τον Φεβρουάριο του 1910. Η πλειοψηφία έφτασε σε ζωολογικούς κήπους μεταξύ 1947 και 1965. Ο τελευταίος έξω από τις Φιλιππίνες πέθανε το 1988 στον ζωολογικό κήπο (δηλαδη το κεντρο βασανιστηριων ζωων οπως ολοι οι ζωολογικοι) της Αμβέρσας, όπου ζούσε από το 1964 (εκτός από μια περίοδο στον ζωολογικό κήπο Planckendael στο Βέλγιο). Η πρώτη αναπαραγωγή σε αιχμαλωσία επιτεύχθηκε μόλις το 1992 στις εγκαταστάσεις του Ιδρύματος Αετών των Φιλιππινών στην πόλη Νταβάο των Φιλιππίνων, το οποίο ίδρυμα από τότε έχει καταφέρει να αναπαράξει αρκετές φορές αετούς.

Ο αετός των Φιλιππίνων χρησιμοποιείται επίσης σε αθλητικές εκδηλώσεις ως μασκότ, με πιο αξιοσημείωτη περίπτωση στους Αγώνες Νοτιοανατολικής Ασίας του 2005 που διεξήχθησαν στη Μανίλα, γνωστοί ως "Gilas". Ο αετός των Φιλιππίνων είναι επίσης το ζώο που χρησιμοποιείται στην εθνική ομάδα μπάσκετ των ανδρών των Φιλιππίνων ή το λογότυπο/το έμβλημα της ομάδας του Gilas Pilipinas. Γενικότερα χρησιμοποιείται ως σύμβολο της γενναιότητας, της δύναμης και της αποφασιστικότητας των Φιλιππινέζων. Στην διακήρυξη για την προστασία του Αετού των Φιλιππινών αναφέρεται ότι τα χαρακτηριστικά του όπως η μοναδικότητα, η δύναμη, η αποφασιστικότητα και η αγάπη για την ελευθερία αποτελούν και πρέπει να αποτελούν παράδειγμα του λαού των Φιλιππίνων.

#Μακρυνάρια
#Πτηνοτούτ
#Πτηνοτουτ

Σε αποκλειστικοτητα το νεο μας υπεροπλο τα υποβρυχια ελικοπτερα αερος-νερου-υπογειων διαβάσεων που μολις παραλήφθηκε. Τα Flying Burbulithrs Grecia 2.0 με αυτονομία 50 εκατομμυριων μιλίων και δυνατοτητα μεταφοράς επτα πυρηνικών κεφαλών το καθένα, αόρατα στον εχθρό και ατρωτα στα συμβατικά όπλα ειναι έτοιμα και επιχειρησιακά. Συμφωνα με πληροφορίες Ερντογαν παραδιδει πισω τη Μικρα Ασια και την Κωνσταντινούπολη έντρομος και ζητάει συγνώμη για καθε στιγμή προκλητικότητας.

@electric_knife @foufoutos @Peter_Panther @huskerdu @Luise_Radicio @epekeina @secrets @koustompola

@giormatsis @horisfougara Πως μας ειπε αυτος;

Σύντομο #Πτηνοτούτ

Εως και την δεκαετία του 90 , παρότι η έννοια της σοφίας ταυτίστηκε με την κουκουβάγια στα αρχαία χρόνια, μπαίνοντας στα χρόνια της νεοτερικότητας, το ανθρώπινο είδος δεν έδειχνε προθυμία έρευνας για τις γνωστικές ικανότητες των πτηνών – τα θηλαστικά θεωρήθηκαν τα πιο εξελιγμένα νοητικά είδη, λόγω του μεγέθους του εγκεφάλου τους και της αγελαίας οργάνωσης.

Την άποψη αυτή ανέτρεψε μια έρευνα του 2005 με τίτλο Γνωστική Ορνιθολογία: αρκετά πτηνά (όπως οι παπαγάλοι), όπως αποδείχθηκε έχουν αντίστοιχη ευφυΐα με τους πιθήκους. Έκτοτε, έχουν προκύψει ευρήματα όπως: οι εγκέφαλοι των πουλιών περιέχουν αντίστοιχο αριθμό νευρώνων με εκείνους των θηλαστικών (απλά σε μεγαλύτερη πυκνότητα), μερικά είδη έχουν ιδιαίτερα εξελιγμένο πρόσθετο φλοιό, όπως και ιππόκαμπο, επιτρέποντάς τους να αποθηκεύουν μεγάλο όγκο πληροφοριών,ενώ μπορούν να δημιουργούν και να χρησιμοποιούν εργαλεία, όπως ακριβώς και τα θηλαστικά που θεωρούσαμε πιο ευφυή.

@uhuru Παραγγελιες παντα ευπροσδεκτες. Για λευκή κουκουβαγια εχω ετοιμο αρθρο αλλα ειναι η πολική κουκουβαγια του χιονιου. Αυτή που λες λέγεται Τυτώ και ειναι το περιφημο "χαροπουλι" των τραγουδιών μας. Η Τυτώ όντως ΔΕΝ ειναι κουκουβάγια (η οικογένεια που ανήκει ειναι οι Τυτονίδες) αλλα ειναι γλαυκομορφο (στην ευρύτερη "οικογένεια" δηλαδη που ανήκουν και οι κουκουβαγιες). Εξαιρετικη ιδεα για #Πτηνοτούτ οταν βρω χρονο θα το ψαξω.

2/2

Οι προσπάθειες διατήρησης ξεκίνησαν στη δεκαετία του 1890, αλλά δεν ήσαν πολύ επιτυχείς, αφού ήταν μάλλον πρωτόγονες, μέχρι την εφαρμογή του «Σχεδίου για την Ανάκαμψη του Κακάπο» (Kakapo Recovery Plan), στη δεκαετία του 1980. Από τον Απρίλιο του 2012, όλα τα σωζόμενα πουλιά φυλάσσονται σε κάποια νησιά, προσεκτικά επιλεγμένα χωρίς θηρευτές, το Κόντφις (Codfish), το Άνκορ (Anchor) και το Λιτλ Μπάριερ (Little Barrier), όπου τελούν υπό στενή προστασία και παρακολούθηση. Επίσης, δύο μεγάλα νησιά από την περιοχή Φιόρντλαντ, τα Resolution και Secretary, έχουν αποτελέσει το αντικείμενο, μεγάλης κλίμακας, δραστηριοτήτων οικολογικής αποκατάστασης, μέσω προετοιμασίας αυτοσυντηρούμενων οικοσυστημάτων με κατάλληλο βιότοπο για το είδος. Η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας είναι πρόθυμη να παραχωρήσει τα συγκεκριμένα νησιά γι’ αυτό το σκοπό. Οι προσπάθειες είχαν τα πανω και τα κάτω τους, σήμερα φαίνεται να είναι μια εποχή "ελπίδας" καθώς παρουσιάζεται αύξηση γεννήσεων.

Το κακάπο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την πλούσια παράδοση και τις πεποιθήσεις των Μάορι. Ο ακανόνιστος κύκλος αναπαραγωγής του πουλιού, εξαρτώμενος από την καρποφορία συγκεκριμένων φυτών, όπως του Rimu, οδήγησαν εύλογα τους Μάορι στη δοξασία ότι το πουλί έχει την ικανότητα να προβλέπει το μέλλον. Άλλη δοξασία, βασίζεται στο ότι οι Μάορι έχουν δει τα πουλιά να τοποθετούν κάποιους καρπούς στο νερό για να τους διατηρήσουν. Από αυτό το «μύθο» προέρχεται η πρακτική των Μάορι να εμβαπτίζουν τροφή σε νερό για τον ίδιο σκοπό. Παρά τις δοξασίες, οι Μάορι θεωρούσαν το κακάπο ως ξεχωριστή «λιχουδιά» και το κυνηγούσαν, όταν ήταν ακόμα ευρέως διαδεδομένο. Μια πηγή αναφέρει ότι «η σάρκα του μοιάζει με αρνί στη γεύση και την υφή», παρόλο που οι ευρωπαίοι έποικοι έχουν περιγράψει ότι έχει «δριμεία και ελαφρώς στυφή γεύση».

Εκτός από το κρέας του, οι Μάορι χρησιμοποιούσαν το δέρμα και τα φτερά του κακάπο, είτε ως σύνολο, είτε έβγαζαν τα φτερά και τα έραβαν πάνω σε ίνες λιναριού για τη δημιουργία ιδιαίτερων, περίτεχνων ενδυμάτων, που φοριούνταν ως μανδύες ή πανωφόρια. Για κάθε έναν από αυτούς τους μανδύες, απαιτούνταν έως και 11.000 φτερά, που τους καθιστούσε όχι μόνον πολύ όμορφους, αλλά και πολύ ζεστούς. Οι μανδύες αυτοί είχαν υψηλή αξία και, οι λίγοι που εξακολουθούν να υφίστανται μέχρι σήμερα θεωρούνται taonga, «θησαυροί». Μάλιστα, μια παλαιά παροιμία των Μάορι λέει: «Έχεις μια κάπα κακάπο και εξακολουθείς να διαμαρτύρεσαι για το κρύο», που χρησιμοποείται για να περιγράψει κάποιον που δεν είναι ποτέ ικανοποιημένος. Παρά το γεγονός αυτό, το κακάπο θεωρείτο ως ένα στοργικό κατοικίδιο ζώο από τους Μάορι. Η άποψη αυτή επιβεβαιώνεται από τους ευρωπαίους εποίκους στη Νέα Ζηλανδία κατά τον 19ο αιώνα, μεταξύ των οποίων από τον George Edward Grey, ο οποίος έγραψε κάποτε σε μια επιστολή προς συγγενή του, ότι η συμπεριφορά του κακάπο που είχε ως κατοικίδιο, προς αυτόν και τους φίλους του, «μοιάζει περισσότερο με αυτή ενός σκύλου απ’ ότι ενός πουλιού».

Το kakapo εχει πολλές ιστορίες και ακόμα περισσότερα περίεργα και ευτράπελα. Το εχουμε δει πολλες φορες σε βιντεο να "ερωτοτροπεί" ή να παίζει ή απλα να κουρνιάζει κοντα σε ανθρώπους, εχουμε μάθει και διαβάσει για ένα σωρό ιστορίες σε όλο το φάσμα του σοβαρού και του αστείου για τις προσπάθειες αναπαραγωγής του. Εχει δημοσιευθεί πως προσπαθούν να το "πείσουν" να αναπαραχθεί παιζοντας μουσική, με ερωτικά "βοηθήματα" που συλλέγουν το σπερμα του, με παιγνίδια, με χιλια δυο. Είναι άραγε τοσο τεμπέλης εραστής; Η αλήθεια είναι πως ,όπως σε όλα τα είδη παπαγάλων, το ζευγάρωμα δε γινεται έτσι εύκολα,τουλάχιστον στα πουλιά που ζουν στη φύση. Πρέπει τα πουλια να ταιριάξουν και να περασουν αρκετό διάστημα μαζί. Και οταν είναι τοσο λίγα σε αριθμό γίνεται αντιληπτό πως το πράγμα είναι δύσκολο. Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για ένα πουλί που μπορεί να ξεπεράσει τα 100 ετη ζωής, και όλη του η ανάπτυξη, μαζί και η ερωτική-αισθηματική γίνεται αργά. Ευρισκόμενο και μέσα στον ανθρώπινο "κυκλώνα" που απειλεί να το πνίξει, η προσπάθεια για επιβίωση του Κακαπο είναι μια ιστορία αγωνίας και μυστηρίου που ελπίζουμε να έχει το καταλληλο happy end. Αν φυσικά βοηθήσουμε κι εμείς και βάλουμε τα "θέλω" μας και τον εγωισμό μας λίγο στην άκρη.

#Πτηνοτούτ
#Μακρυνάρια
#Parrots

1/2
Η "κουκουβάγια" με τα μαλακά φτερά
Κακαπο, ο παπαγάλος της νύχτας

Το 2020 στέφθηκε "πτηνό της χρονιάς" στη Ν.Ζηλανδία,δεύτερη φορά μετα το 2008, πρώτο πουλί που τα καταφέρνει 2 φορές στον συγκεκριμένο διαγωνισμό. Πρόκειται για τον βαρύτερο,μακροβιότερο, τον μόνο που δεν πετά και τον μοναδικό νυχτερινό παπαγάλο στον κόσμο. Τον Kakapo.Οι Κακάπο είναι επίσης γνωστοί ως παπαγάλοι-κουκουβάγιες και θεωρούνται απ' τα αρχαιότερα πτηνά του πλανήτη.

Mεχρι το 2017 παρά τις προσπάθειες που εξακολουθούσαν, θεωρείτο ότι είχε ουσιαστικά εκλείψει. Δύο πολύ καλές χρονιές αναπαραγωγικά και η κατάσταση αντιστράφηκε προσωρινά. Σήμερα η Παγκόσμια Ένωση Διατήρησης της Φύσης, υπολογίζει την ύπαρξη 100-250 ατόμων στην άγρια φύση. Ερευνητές φοβούνταν για δεκαετίες ότι το νυκτόβιο αυτό πτηνό είχε εξαφανιστεί, αφού δεν υπήρξαν αναφορές θεάσεων από το 1912 μέχρι το 1979. Το 2012,το περιοδικό Smithsonian το κατέταξε 1ο ανάμεσα στα 5 πιο μυστηριώδη πουλιά του κόσμου.

Πλέον τον συναντάμε αποκλειστικά σε αυστηρά ελεγχόμενες περιοχές της Νέας Ζηλανδίας. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Strigops habroptila. Η συνολική επιστημονική ονομασία του πτηνού «συμπυκνώνεται» με ακρίβεια σε τέσσερις ελληνικές λέξεις, οι οποίες παραπέμπουν σε κάποιες από τις πολλές του ιδιαιτερότητες: Strigops σύνθετη λέξη απο τα Στριξ (κουκουβάγια) και την λέξη όψις, habroptila σύνθεση των λέξεων αβρος (μαλακός) και πτίλον (πτερό). Σε ελεύθερη μετάφραση: «το πτηνό με πρόσωπο κουκουβάγιας και μαλακό πτέρωμα», δηλαδή από μόνη της η απόδοση της ονομασίας, δίνει μία συνοπτική περιγραφή του είδους.

Η λαϊκή και παγκοσμίως καθιερωμένη του ονομασία Κακάπο, είναι η απ’ ευθείας απόδοση της λέξης kākāpō, των ιθαγενών της Νέας Ζηλανδίας Μάορι, και προέρχεται από τις λέξεις kākā (παπαγάλος) και pō (νύκτα). Το πολυνησιακό kākā και η παραλλαγή ʻāʻā, ήσαν όροι που περιέγραφαν τις Ψιττακίδες του Ν. Ειρηνικού. Για παράδειγμα, οι γηγενείς ονόμαζαν έτσι, το εξαφανισμένο σήμερα Cyanoramphus zealandicus της Ταϊτής, και γενικότερα τα μέλη του γένους Cyanoramphus της Νέας Ζηλανδίας. Για τον ορθό τονισμό της λέξης φαίνεται ότι είναι αποδεκτές όλες οι εκδοχές, διότι στην αυθεντική λέξη των Μάορι τονίζονται όλες οι συλλαβές: kākāpō. Επομένως, μπορεί επίσης να αποδοθεί ως «Κάκαπο», «Κακάπο» και «Κακαπό». Πριν από την άφιξη του ανθρώπου, το κακάπο βρισκόταν και στα τρία κύρια νησιά της Νέας Ζηλανδίας σε ποικιλία ενδιαιτημάτων, συμπεριλαμβανομένων εδαφών με τοπικά αγρωστώδη (tussocklands), αλλά και σε θαμνώδεις ή παράκτιες περιοχές. Επίσης κατοικούσε στα δάση, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που κυριαρχούνται από την οικογένεια Ποδοκαρπίδες, δηλαδή τα κωνοφόρα του Νοτίου Ημισφαιρίου (Rimu, Matai, Kahikatea, Totara), οξιές, τάουα (Beilschmiedia tawa) και ράτα (Metrosideros umbellata). Μάλιστα, στο Φιόρντλαντ (Fiordland) της Νέας Ζηλανδίας, περιοχές διαβρωμένες από χιονοστιβάδες, γεμάτες σάρες υπό κλίση, με αναγεννητική και καρποφόρα βλάστηση -μερικά ντόπια φυτά ονομάζονται Tutu, Hebes και Coprosmas- είναι γνωστές ακόμη και σήμερα ως «Κήποι του Κακάπο».

Το κακάπο είναι στην ουσία ένα μεγάλος στρουμπουλός παπαγάλος,παρ'οτι αρκετα ανατομικά του χαρακτηριστικά (που κυριως σχετίζονται με την πτήση) διαφέρουν απ αυτά των υπολοίπων παπαγάλων.. Τα ώριμα ενήλικα άτομα έχουν μήκος σώματος 59-64 εκατοστά και μπορούν να φτάσουν εως 4 κιλά βάρος. Αφού είναι ανίσχυρες για πτήση, οι πτέρυγες χρησιμοποιούνται για ισορροπία, στήριξη, ή ανάσχεση τυχόν μεγάλης πτώσης, όταν το πουλί πηδάει από δέντρο σε δέντρο. Σε αντίθεση με άλλα πουλιά που ζουν στο έδαφος, τα κακάπο μπορούν εύκολα να συσσωρεύουν μεγάλες ποσότητες σωματικού λίπους ως ενεργειακό μέσο, καθιστώντας τα ως τους βαρύτερους παπαγάλους. Το κακάπο είναι ο πιο ογκώδης διμορφικός παπαγάλος , με τα αρσενικά να ζυγίζουν 30%-40% περισσότερο από τα θηλυκά.Το βάρος του κυμαίνεται εποχιακά, αντανακλώντας την εναπόθεση και τη χρήση των αποθεμάτων λίπους για αναπαραγωγή. Το μέγεθος αυτών των διακυμάνσεων του βάρους φαίνεται να είναι μεγαλύτερο από ό, τι σε οποιοδήποτε άλλο επίγειο πουλί, με εποχική αύξηση κατά μέσο όρο 25%, αλλά μερικές φορές να φθάνει μέχρι το 100%, στα πτηνά με ελεύθερη διαβίωση, χωρίς συμπληρωματική τεχνητή τροφή. Είναι γενικά φυτοφάγο και τρέφεται με διάφορα ενδημικά φυτά, σπόρους, φρούτα, γύρη, κτλ. Μελέτη του 1984, έδειξε ότι στη διατροφή του κακάπο περιλαμβάνονται 25 διαφορετικά είδη φυτών. Αγαπά ιδιαιτέρως τον καρπό του δένδρου Ριμού (Dacrydium cupressinum), μάλιστα αποτελεί την αποκλειστική τροφή του στην εποχή της καρποφορίας του.

Είναι κυρίως νυκτόβιο είδος,εξ ου και το ονομα "νυχτερινός παπαγάλος". Κουρνιάζει υπό κάλυψη στα δέντρα ή στο έδαφος κατά τη διάρκεια της ημέρας και κινείται γύρω από τα εδάφη του κατά τη διάρκεια της νύκτας. Αυτό κυρίως το εξέλιξε για να αποφεύγει αρκετούς θηρευτές του που είναι πιο ενεργοί την ημέρα. Αν και δεν μπορεί να πετάξει, είναι εξαιρετικός αναρριχητής ανεβαίνοντας μέχρι το θόλο των ψηλότερων δένδρων. Όταν κατεβαίνει από αυτά, χρησιμοποιεί μια τεχνική που λέγεται κατ’ ευφημισμόν «κατάβαση-αλεξίπτωτο»: ανοίγει τις πτέρυγές του και κάνει μικρές, διαδοχικές πτώσεις από ένα ψηλότερο σε ένα χαμηλότερο κλαδί, μέχρι να φθάσει στο έδαφος. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί και «πετάει» για λίγα μέτρα, πάντοτε προς τα κάτω. Έχοντας απωλέσει την πτητική του ικανότητα, το κακάπο έχει αναπτύξει ισχυρά πόδια. Ο κλασσικός τρόπος κίνησής του είναι ένας γρήγορος βηματισμός, σαν ελαφρύ «τρέξιμο», με τον οποίο μπορεί να διανύσει πολλά χιλιόμετρα. Ένα θηλυκό είχε παρατηρηθεί να κάνει δύο «ταξίδια μετ’ επιστροφής», κάθε βράδυ κατά τη διάρκεια της ωοτοκίας, από τη φωλιά της σε μια πηγή τροφίμων μέχρι 1 χλμ. μακριά, ενώ το αρσενικό μπορεί να περπατήσει από τη θέση κουρνιάσματος μέχρι την αρένα επίδειξης όπου και γίνεται η "πασαρέλα" γαμπρών για τα θηλυκά μέχρι 5 χλμ μακριά κατά την περίοδο του ζευγαρώματος.

Εκτός απ' αυτά ειναι και ... μυρωδάτος. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του κακάπο είναι η δυνατή και ευχάριστη μυρωδιά που αναδίδει, η οποία έχει περιγραφεί ως «η μυρωδιά που βγαίνει από παλαιά και υγρά αντικείμενα» (musty). Τώρα κατα πόσον είναι ευχάριστη σε όλους δε μπορώ να το γνωρίζω. Μάλιστα, δεδομένης της καλά ανεπτυγμένης αίσθησης της όσφρησης, αυτή η μυρωδιά μπορεί να λειτουργεί ως κοινωνικό χημειοερέθισμα (chemosignal). Ωστόσο, η συγκεκριμένη μυρωδιά λειτουργεί και εις βάρος του πτηνού, ειδοποιώντας συχνά κάποια αρπακτικά για την παρουσία του. Όπως πολλοί παπαγάλοι, το κακάπο έχει ποικιλία στις φωνές που αρθρώνει. Εκείνο, όμως, που αποτελεί καθοριστικό διαφοροποιητικό στοιχείο για το είδος, είναι το χαρακτηριστικό του κάλεσμα προς τα θηλυκά, όταν βρίσκεται στα εδάφη αναπαραγωγής και συγκεκριμένα στην «αρένα επίδειξης». Το κάλεσμα αυτό είναι μοναδικό, όχι μόνον ανάμεσα στα πτηνά, αλλά και σε ολόκληρο το ζωικό βασίλειο. Για να προσελκύσουν τα θηλυκά, τα αρσενικά αρθρώνουν δυνατούς, υπόκωφους ήχους, χαμηλής συχνότητας -κάτω των 100 Hz-, που ονομάζονται «μπουμς». Κάθε μπουμ (boom), παράγεται από το πουλί, όταν εκείνο φουσκώνει με ιδιαίτερο τρόπο τη θωρακική του κοιλότητα, γεμίζοντας με αέρα τους πνεύμονες κάτι ανάλογο με τους βατράχους που φουσκώνουν τους φωνητικούς τους σάκους. Οι ήχοι αυτοί είναι μοναδικοί, όχι μόνον στον κόσμο των πτηνών, αλλά στη φύση, γενικότερα και, δεν μπορούν εύκολα να κατηγοριοποιηθούν σε μια ομάδα γνωστών ακουσμάτων, επειδή έχουν κάτι το απόκοσμο.

Το κακάπο είναι από τους μακροβιότερους παπαγάλους -οι οποίοι ούτως ή άλλως ζουν πολύ- και από τα μακροβιότερα όντα στη φύση. Το προσδόκιμο επιβίωσης ενός υγιούς ατόμου είναι 95 χρόνια. Αυτός ο αριθμός, ωστόσο, είναι ο μέσος όρος διότι έχουν καταγραφεί άτομα που έχουν επιβιώσει για 120 έτη. Ενα τοσο μακρόβιο πτηνό θα έπρεπε να εχει σχετικά καλες πιθανότητες επιβίωσης όμως καπου εκεί μπηκε στη μέση ο άνθρωπος. Το κακάπο είναι πλεον είδος άκρως απειλούμενο. Τον Ιούλιο του 2012, μόνον 124 άτομα είχαν απομείνει, τόσο λίγα, που στα περισσότερα από αυτά έχουν δοθεί ονόματα. Η προσπάθεια για τη διάσωση του πτηνού ξεκινά από πολύ παλαιά. Λόγω της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας στην Πολυνησία και την εισαγωγή θηρευτών όπως γάτες, αρουραίοι, νυφίτσες και κουνάβια, το κακάπο σχεδόν αφανίστηκε. Αλλά και πιο πριν, με την αφιξη των πρώτων Πολυνήσιων η καταστροφή είχε ξεκινήσει. Οι Μάορι άρχισαν να κυνηγούν τα κακάπο για να τα φάνε, αλλά και για το δέρμα και τα φτερά τους, με τα οποία έφτιαχναν πανωφόρια. Επίσης χρησιμοποίησαν τα αποξηραμένα κρανία των πουλιών σαν στολίδια για τα αυτιά. Λόγω της ανικανότητάς του να πετάξει, της έντονης οσμής που αναδίδει και της συνήθειάς του να ακινητοποιείται όταν απειλείται, το κακάπο υπήρξε πολύ εύκολη λεία για τους Μάορι και τα σκυλιά τους. Τα αυγά και νεοσσοί του, επίσης, καταστρέφονταν από ένα είδος αρουραίου που έφεραν οι Μάορι στη Νέα Ζηλανδία. Στη δεκαετία του 1840, οι Ευρωπαίοι άποικοι εκκαθάρισαν τεράστιες εκτάσεις γης για καλλιέργεια και βόσκηση, προκαλώντας περαιτέρω μείωση των οικοτόπων του είδους. Έφεραν μαζί τους περισσότερα σκυλιά και άλλα αρπακτικά θηλαστικά, όπως κατοικίδιες γάτες, αρουραίους και νυφίτσες,και η ιστορία άρχισε να γράφει ακόμα μια "γενοκτονία".
Οι Κακαπο οδηγήθηκαν στην καταστροφή και απο την φιλικότητα προς τους ανθρώπους,κατι αποτελεί εχέγγυο εξαφάνισης για καθε πλάσμα.
Το γεγονός είναι ότι η φυσική αφέλεια αυτών των πουλιών δεν προέκυψε από το μηδέν. Η Νέα Ζηλανδία κατοικήθηκε από ανθρώπους πολύ αργά (περίπου πριν 700 χρονια), και μέχρι τότε, τα μόνα θηλαστικά σε αυτά τα νησιά ήταν νυχτερίδες. Οι παπαγάλοι δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν, έτσι δεν ανέπτυξαν προστατευτικά ένστικτα. Είναι εξαιρετικά κοινωνικοί,περίεργοι και όταν γνωρίσουν τον άνθρωπο γίνονται και στοργικοί μαζί του (ή και τολμηροί όπως αρκετά βίντεο στο διαδίκτυο μας έχουν δείξει)

(συνεχίζεται....)


#Parrots
#Μακρυνάρια
#Πτηνοτούτ

2/2

Το είδος έχει καταγραφεί ως μή-κοινό (uncommon) και με τάσεις μείωσης. Ο πληθυσμός του υπολογίζεται σε 10.000 άτομα συνολικά, που σχεδόν ισοδυναμεί με 6.700 ώριμα άτομα. Από το 2000, η μείωση ήταν έντονη στο Εκουαδόρ (περίπου, 65 πουλιά σε πέντε διαχωρισμένους πληθυσμούς παραμένουν μόνον), το Περού και τη Βολιβία, αλλά παραμένουν αρκετά άτομα που φαίνεται να είναι σταθερά στην B. Αργεντινή. Ο μεγαλύτερος γνωστός πληθυσμός βρίσκεται στην ΒΔ. Παταγονία και περιλαμβάνει κατ 'εκτίμησιν 300 άτομα εκ των οποίων τα 200 είναι ενήλικες. Οι πληθυσμοί στην Βενεζουέλα (30 άτομα ή λιγότερα και στην Κολομβία μπορούν να διατηρηθούν μόνο με την επανεισαγωγή και την σίτιση αλλά, τουλάχιστον στην Κολομβία, ο πληθυσμός μάλλον θα εξακολουθεί να μειώνεται. Η κατάσταση των υπόλοιπων πληθυσμών είναι δύσκολο να καθοριστεί επειδή η θνησιμότητα, η συχνότητα αναπαραγωγής και η επιτυχία της είναι ανεπαρκώς γνωστές. Η IUCN κατατάσσει το είδος ως Σχεδόν Απειλούμενο (ΝΤ).

Όπως τα περισσότερα πτηνά είναι πανέξυπνος και δεν ξεχνάει. Στην Αργεντινή , ο Condorito (μικρος Κονδορας) οπως εχει ονομαστει,επισκέπτεται τακτικά τον Eduardo , έναν αγρότη απο το Loncopue ο οποίος τον είχε βοηθήσει οταν ήταν μικρός να ανακάμψει απο ενα σπασμένο πόδι που είχε και του έσωσε ουσιαστικά τη ζωή. Ο Condorito μεγάλωσε πια, ειναι ενα εντυπωσιακο πουλι αλλα δεν χανει ευκαιρία να πηγαίνει και να αγκαλιάζει (!) τον σωτήρα του. Βλέπουμε συχνά στα πτηνα και στα ζώα την έκφραση της ευγνωμοσύνης ή της αγάπης αλλά η άποψή μου είναι πως δε τη "ζυγίζουμε" σωστά και πάντοτε την υποτιμάμε θεωρώντας τα δικά μας "αισθήματα" ανώτερα ή κατι τετοιο.

Είναι φυσικό να παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων της περιοχής. Διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη λαογραφία και τη μυθολογία των λαών περιοχών των Άνδεων έχει απεικονιστεί στην τέχνη των εκεί ιθαγενών από το 2500 π.Χ. και μετά, ενώ αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των θρησκειών τους. Επίλεκτο,σχεδόν "θεϊκό" σώμα πολεμιστών των Ινκας ήταν οι "πολεμιστες-Κονδορες". Επίσης οι ίδιοι οι Ινκας πίστευαν πως γεννιούνται απο τα άστρα, και οταν πεθάνουν θα επιστρέψουν στον γαλαξία πάνω στα φτερά ενός κόνδορα.

Ο κόνδορας των Άνδεων σχετίζεται με τη θεότητα του ήλιου και πιστεύεται ότι είναι ο άρχοντας του ανώτερου κόσμου (hanan pacha) και συνδέει τον κόσμο μας με τον ουρανό . Επίσης σχετίζεται με τον πανίσχυρο θεο-αυτοκράτορα Βιρακοτσα ο οποίος κατέχει πρωτεύουσα θέση στη μυθολογία των Ινκας. Θεωρείται σύμβολο πλούτου, δύναμης και υγείας από πολλούς πολιτισμούς των Άνδεων, και πιστευόταν ότι τα οστά και τα όργανα του σώματός του είχαν «ιατρικές» δυνάμεις, κάτι που οδηγούσε στο κυνήγι και τη θανάτωση των πτηνών. Οι σαμάνοι κρατούσαν τα οστά για τελετουργίες. Ως εκ τούτου, οι κόνδορες αντιπροσωπεύουν το ανώτερο στρώμα του chakana, του συμβολικού σταυρού των Άνδεων. Τα υπολείμματα κόνδορα χρησιμοποιούνται δυστυχώς ακόμα και σήμερα περιστασιακά στην παραδοσιακή ιθαγενή ιατρική, και σε ορισμένες απομακρυσμένες τοποθεσίες οι αιχμάλωτοι κόνδορες χρησιμοποιούνται σε θρησκευτικές τελετές της περιοχής.

Σε ορισμένες άλλες τοπικές παραδόσεις της μεγάλης κορδιλιέρας, οι κόνδορες έχουν θεωρηθεί ως σύμβολα της δίκαιης ηγεσίας. Συνδέονται με τη δικαιοσύνη, τη σοφία και τη δύναμη. Έχουν επίσης θεωρηθεί (λόγω και της κατανάλωσης των θνησιμαίων,οπως τα κοράκια και αλλα πτωματοφάγα πουλια) καλοπροαίρετοι αγγελιοφόροι της μετά θάνατον ζωής. Συχνά πιστευόταν πως έφερναν μηνύματα απο τους νεκρούς συγγενείς.
Υπάρχει επίσης μια προφητεία που περιγράφει την ανθρώπινη κοινωνία που χωρίζεται στα δύο,ανάμεσα στους ανθρώπους του αετού και τους ανθρώπους του κονδορα. Οι άνθρωποι του αετού συνδέονται με την αρσενική ενέργεια, τον βορρά και με τη γη. Οι άνθρωποι του κόνδορα συνδέονται με τον ουρανό, το νότο και τη θηλυκότητα. Με λίγα λόγια ως θηλυκο στοιχείο ο κονδορας συμβολίζει εξίσου τη ζωή, τη δημιουργία, τον θάνατο και το οριστικό τέλος.

Οι θρύλοι των λαών της Ν.Αμερικής λένε ότι ο κόνδορας δεν πεθαίνει ποτέ. Όταν γεράσει, λένε, επιστρέφει στη φωλιά του για να ξαναγεννηθεί, σαν τον μυθικό φοίνικα. Άλλοι θρύλοι λένε ότι όταν νιώσει πως μειώνεται η δύναμή του πετάει στην ψηλότερη κορυφή του βουνού, διπλώνει τα φτερά του, τραβάει τα πόδια του και αφήνεται να πέσει στα βάθη των φαραγγιών όπου τελειώνει τις μέρες του. Οι παραδόσεις λένε ότι οι Ίνκας έφυγαν από το Μάτσου Πίτσου πριν την άφιξη των Ισπανών επειδή είδαν έναν κόνδορα να πέφτει νεκρός στο σπίτι των Παρθένων του Ήλιου. Αυτό ερμηνεύτηκε ως οιωνός που ανήγγειλε την καταστροφή του Tawantinsuyo, της αυτοκρατορίας των Ίνκας, επειδή ο κόνδορας ήταν και είναι ο αγγελιοφόρος από τον "κόσμο από πάνω". Είναι ο αγγελιοφόρος των θεών.

Προπάτορας του κόνδορα θεωρείται το 2ο μεγαλύτερο πτηνό που έχει πετάξει ποτέ στους ουρανούς του πλανήτη μας ο θηριώδης Argentavis Magnificens, ένας προϊστορικός κονδορας με ανοιγμα φτερων 6,5 μέτρα.

Το θαυμαστο πτηνό είναι επίσης δημοφιλής απεικόνιση στα γραμματόσημα πολλών κρατών της Ν. Αμερικής (Εκουαδόρ 1958, Αργεντινή 1960, Περού 1973, Βολιβία 1985, Βενεζουέλα 2004, κ.α.). Έχει απεικονισθεί, επίσης, στα νομίσματα και τα χαρτονομίσματα της Κολομβίας και της Χιλής, καθώς και σε διάφορα οικόσημα των χωρών των Άνδεων που θέλουν να "κλέψουν" λίγο απ' το δέος και το θαυμασμό που προκαλεί το εκπληκτικό αυτό πτηνό.

H παρουσία του έχει εμπνεύσει,εχει προκαλέσει δέος, φόβο, θαυμασμό. Παρ' όλα αυτά η επιβλητική του παρουσία μέσα στην ίδια μας την ιστορία και την ζωή μας δε μας σταμάτησε απ' το να συμβάλλουμε στην σταδιακή εξαφάνιση του. Ο κόνδορας των Άνδεων είναι ευθύνη όλων μας, οπως καθε απειλούμενο είδος. Κάθε ζωντανό είδος πρέπει να σωθεί γιατί αυτό μπορεί να μας κοστίσει πολύ ακριβά. Όλοι γνωρίζουμε ότι ακόμη και μόνο ένας σπασμένος κρίκος στο οικοσύστημα μπορεί να επιφέρει καταστροφή για την ανθρωπότητα γενικότερα.

Ας κλείσουμε με τους στίχους του αγαπημένου Καββαδία, που μπλέκει στο υπέροχο μοιρολόι του πολλούς λατινοαμερικάνους θρύλους και το πουλί-θρύλο στο ποίημα "Γκεβάρα"

....Χοσέ Μαρτί (κόνδορας πάει και χαμηλώνει,

περηφανεύεται, ζυγιάζεται, θυμάται.

Με τα φτερά του θα σκοτείνιαζ’ ένα αλώνι).

Απόψε οι δυο συντροφιαστοί θα πιειτε μάτε...

#Πτηνοτούτ
#Μακρυνάρια

1/2

Ένα πουλί-σύμβολο για μεγάλες αυτοκρατορίες και θρύλος για μια ολόκληρη ήπειρο είναι το σημερινό #Πτηνοτούτ . Ο κόνδορας των Άνδεων και οι ιστορίες του.
Κόνδορας είναι η ονομασία δύο ειδών των γυπών του Νέου Κόσμου. Προκειται για τα μεγαλύτερα ιπτάμενα χερσαία πτηνά στο Δυτικό Ημισφαίριο. Ο πρώτος είναι ο Κόνδορας των Άνδεων (Vultur gryphus) που απαντάται στις Άνδεις και σε αυτόν αναφέρεται το κείμενο μας. Το άλλο είδος, ο Κόνδορας της Καλιφόρνιας (Gymnogyps californianus) σήμερα περιορίζεται στα δυτικά παράκτια όρη των Ηνωμένων Πολιτειών και του Μεξικού.
Τον συναντάμε σχεδόν παντού στους ουρανούς της Νότιας Αμερικής, είναι σχεδόν λατρευτική φιγούρα για τους λαούς της μεγάλης Κορδιλιέρας των Άνδεων και εθνικό σύμβολο έξι κρατών, της Αργεντινής, της Βολιβίας, της Χιλής, της Κολομβίας, του Εκουαδόρ και του Περού, αλλά και το εθνικό πουλί της Βολιβίας, της Χιλής, της Κολομβίας και του Ισημερινού. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι μία πλατιά άσπρη λωρίδα στα φτερά και τα άσπρα πούπουλα στην αρχή του λαιμού. Ο λαιμός και το κεφάλι του, που είναι γυμνά, έχουν σταχτί -ρόζ χρώμα, ενώ το λειρί και τα μάγουλά του είναι κόκκινα.

Η επιστημονική ονομασία του γένους, Vultur, είναι η άμεση μετάφραση της ελληνικής λέξης Γύπας, στην λατινική γλώσσα. Η λατινική ονομασία του είδους, gryphus έχει ελληνική ρίζα και, συγκεκριμένα, προέρχεται από την λέξη γρυπός «κυρτός, γαμψός», «ο έχων κυρτή, γαμψή ρίνα (μύτη)». Η λέξη κόνδορας ή κόνδωρ είναι λόγια ονομασία που έχει χρησιμοποιηθεί στην ελληνική, αλλά και σε πολλές ακόμη γλώσσες, ως επακριβής απόδοση του όρου kuntur από την γλώσσα των Κέτσουα ,οι οποίοι αναφέρονταν έτσι στο επιβλητικό αυτό πτηνό. Ως kuntur αναφέρονται οι Κέτσουα, σε παλια σωσμένα χειρόγραφα της φυλής, και στο πρώτο αεροπλάνο που είδαν αφού τους έκανε την ίδια εντύπωση με τον επιβλητικό κόνδορα.

Ο κόνδορας των Άνδεων είναι από τους μεγαλύτερους γύπες και από τα τα μεγαλύτερα πτηνά -με ικανότητα πτήσης- παγκοσμίως. Θεωρείται ότι έχει τις μεγαλύτερες μέσες διαστάσεις, από οποιοδήποτε πτηνό που πετάει στην ξηρά χωρίς, ωστόσο, να κατέχει την πρώτη θέση σε κάποιο επί μέρους βιομετρικό στοιχείο. Τα εντυπωσιακότερα χαρακτηριστικά του είναι το βάρος και το άνοιγμα των πτερύγων του καθώς είναι το 2ο βαρύτερο πτηνό παγκοσμίως μετά τον ροδοπελεκάνο και από τα μεγαλύτερα σε εκπέτασμα, αφού μόνον τα άλμπατρος και οι δύο μεγαλύτεροι πελεκάνοι έχουν μεγαλύτερο άνοιγμα πτερύγων. Ωστόσο, ο κόνδορας των Άνδεων, διαθέτει το μεγαλύτερο άνοιγμα πτερύγων από οποιοδήποτε αρπακτικό πτηνό και την μεγαλύτερη επιφάνεια πτερύγων από οποιοδήποτε πτηνό στον κόσμο –πάντοτε με πτητική ικανότητα. Αυτά τα πουλιά μπορούν επίσης να βρεθούν σε παράκτιες περιοχές, απολαμβάνοντας τη θαλάσσια αύρα, ακόμα και σε ορισμένες περιοχές της ερήμου, όπου εκμεταλλεύονται τα θερμικά ρεύματα αέρα

Στους κόνδορες των Άνδεων υπάρχει φυλετικός διμορφισμός, δηλαδή στοιχεία που επιτρέπουν οπτικάνα διαχωρίσουμε το αρσενικό απο το θηλυκο. Κύριο στοιχείο του αρσενικού είναι ένα μεγάλο, σκούρο κόκκινο σαρκώδες φύμα στο πεπλατυσμένο στέμμα του κεφαλιού, που αποκαλείται κάλαιον (caruncle). Το φύμα αυτό, όπως και ολόκληρο το πρόσωπο του πουλιού είναι έντονα ρυτιδωμένο, ενώ το θηλυκό δεν διαθέτει αυτό το μεγάλο λειρί. Το σώμα του κόνδορα των Άνδεων φτάνει τα 130 εκατοστά σε μήκος, το άνοιγμα πτερύγων του έως και 320 εκατοστά (!) ενώ μεγάλοι αρσενικοί κόνδορες φτάνουν εως τα 15 κιλά σε βάρος. Είναι φανερό πως μιλάμε για ένα επιβλητικό πτηνό.

Ο κόνδορας των Άνδεων είναι ένας καθαριστής (scavenger), τρεφόμενος σχεδόν αποκλειστικά με θνησιμαία .Τα πουλιά που κατοικούν σε μεγάλες γεωγραφικές περιοχές, συχνά ταξιδεύουν περισσότερο από 200 χλμ. σε μία ημέρα για αναζήτηση πτωμάτων. Γίνεται ξεκάθαρη και η υπηρεσία που προσφέρουν με τον καθαρισμό των πτωμάτων. Ο εντοπισμός των θνησιμαίων γίνεται είτε απ’ ευθείας, είτε ακολουθώντας άλλους «καθαριστές», όπως κορακοειδή και όρνεα.

Για παράδειγμα, μπορεί να ακολουθήσει γύπες του γένους Cathartes, οι οποίοι ανιχνεύουν την αιθυλομερκαπτάνη, ένωση που παράγεται στις απαρχές της σήψης στα νεκρά ζώα. Μάλιστα, λόγω μικροτέρου μεγέθους, οι συγκεκριμένοι γύπες δεν μπορεί να τεμαχίσουν το σκληρό δέρμα των μεγάλων ζώων, κάτι που μπορούν να κάνουν οι κόνδορες των Άνδεων, οπότε η συνεργασία «βολεύει» και τα δύο είδη και αποτελεί παράδειγμα αμοιβαίας εξάρτησης μεταξύ τους. Ακόμη και εάν υπάρχουν άλλα πτωματοφάγα πτηνά πάνω από το θήραμα, οι κόνδορες των Άνδεων είναι κυρίαρχοι απέναντί τους και σιτίζονται πρώτοι. Πάντως μπορούν να αντέξουν αρκετό καιρό χωρίς να φάνε.

Στα πουλιά αυτά εμφανίζεται το φαινόμενο της ουροΰδρωσης (urohydrosis). Οπως κανουν αρκετα πουλια του είδους , ουρει και αφοδεύει επάνω στα πόδια του, των οποίων οι φολίδες δημιουργούν με την «κεραμιδοειδή» δομή τους, μηχανισμό ψύξης μέσω εξάτμισης (evaporation). Η εξήγηση αυτή φαίνεται λογική, πολλοί ερευνητές όμως υποστηρίζουν ότι το πτηνό δεν χρειάζεται επί πλέον ψύξη στα μεγάλα υψόμετρα των Άνδεων, όπου απαντάται. Ωστοσο η συνήθεια αυτή εμφανίζεται σε αυτα τα πτηνα, γι'αυτο και τα κατω ακρα τους εμφανίζουν λευκές ραβδώσεις απο την συσσώρευση ουρικού οξέως.

Ακόμη και με το εντυπωσιακό άνοιγμα των φτερών τους, δυσκολεύονται μερικές φορές να παραμείνουν ψηλά όταν βρίσκονται σε πτήση, λόγω του τεράστιου βάρους τους. Αυτός είναι ο λόγος που αυτό το πουλί προτιμά τις περιοχές με ανέμους, όπου μπορεί να γλιστρήσει αβίαστα στα ρεύματα αέρα. Με αυτόν τον τρόπο οι Κόνδορες των Άνδεων, μπορούν να πετάξουν στα ύψη σε ένα εκπληκτικό ύψος 5.500 μέτρων.

Χρησιμοποιούν,εκμεταλλευόμενοι τα ρεύματα, την τεχνική του γυροπετάγματος διατηρώντας τις πτέρυγες σε οριζόντια θέση, ενώ τα πρωτεύοντα βοηθητικά φτερά πτήσης έχουν λυγισμένες προς τα πάνω τις άκρες τους. Η έλλειψη μεγάλου στέρνου πάνω στο οποίο προσφύονται οι μεγάλοι θωρακικοί μυς της πτήσης, εξηγεί για ποιο λόγο γυροπετάει συνεχώς. Βέβαια, φτεροκοπάει μέχρι να απογειωθεί, αλλά μόλις κερδίσει ύψος, στηρίζεται αποκλειστικά στα θερμικά ανοδικά ρεύματα για να μείνει ψηλά. Γι’ αυτό, συχνά απαντάται κοντά σε ορθοπλαγιές, όπου τα θερμικά ρεύματα σχηματίζονται ευκολότερα. Λέγεται ότι ο Δαρβίνος τους παρατηρούσε για μισή ώρα χωρίς να δει ούτε ένα φτεροκόπημα. Αυτός είναι και ο λόγος που προτιμά να κουρνιάζει σε ψηλές θέσεις, από τις οποίες μπορεί να απογειωθεί χωρίς μεγάλη προσπάθεια. Όπως αναφέρουν ερευνητές της Αμερικάνικης Ακαδημίας Επιστημών στις παρατηρήσεις και καταγραφές που έγιναν κατά την διάρκεια έρευνας ένας από τους κόνδορες που παρακολουθούσαν πετούσε για πέντε ώρες καλύπτοντας 172 χλμ. χωρίς να χρειαστεί να κουνήσει τα φτερά του ούτε μία φορά!

Είναι στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας και δεν έχει θηρευτές, ενώ παράλληλα αναπτύσσεται αργά,έτσι ο κόνδορας των Άνδεων είναι αρκετά μακρόβιος. Όμως, είναι αλήθεια ότι τα ποσοστά μαακροζωίας και θνησιμότητας δεν είναι γνωστό να έχουν μελετηθεί εκτενώς στην άγρια φύση. Μερικές εκτιμήσεις για την διάρκεια ζωής των αγρίων πτηνών, δείχνουν ότι αυτή υπερβαίνει τα 50 χρόνια,αλλά η αλήθεια είναι πως οι εκτιμήσεις αυτες σε πολλά πτηνά απο τους επιστήμονες, χωρις δηλαδή εκτενή μελέτη, εχουν πέσει εξω πολύ συχνά. Το 1983, το Guinness Book of World Records κατέγραψε ότι, το μακροβιότερο πουλί οποιουδήποτε είδους με στοιχειοθετημένη έρευνα, ήταν ένας κόνδορας των Άνδεων που πέθανε μετά από 72 χρόνια σε αιχμαλωσία. Σήμερα, η τελευταία -επικυρωμένη πάντοτε- καταγραφή είναι ένα αρσενικό με το όνομα Thaao, που κρατήθηκε στον ζωολογικό κήπο Μπέρντσλι (Beardsley) στο Κονέκτικατ. Ο Thaao γεννήθηκε σε αιχμαλωσία το 1930 και πέθανε στις 26 Ιανουαρίου του 2010, καθιστώντας τον το μακροβιότερο καταγεγραμμένο πτηνό (79 ετών). Φυσικά όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τη ζωή στη φύση,που συνήθως το όριο είναι σαφως μικρότερο αλλά και εντελώς διαφορετική η ελεύθερη ζωή με μια ζωή σε φυλακή.

Οι κόνδορες των Άνδεων γεννούν μόνο ένα αυγό (σπανιότατα δύο) κάθε δύο χρόνια και η περίοδος επώασης είναι μεγάλη, 54-58 ημέρες. Επιπλέον, οι περισσότεροι δεν χτίζουν μια ασφαλή, προστατευτική φωλιά για το αυγό τους, απλώς το αφήνουν σε μια γυμνή άκρη γκρεμού. Για αυτούς τους λόγους, χρειάζονται και οι δύο γονείς για να επωάσουν και να μεγαλώσουν το νεοσσό μαζί, δίνοντάς του όσο το δυνατόν περισσότερη φροντίδα και προσοχή. Οι μικροί κόνδορες συνήθως αφήνουν τους γονείς τους στο δεύτερο έτος της ζωής τους και χρειάζονται 6-8 χρόνια για να φτάσουν στην πλήρη ενηλικίωση.
Οι εχθροί του όπως είπαμε δεν είναι πολλοί,αλλά ένας είναι εξαιρετικά επικίνδυνος. Μιλάμε φυσικά για τον άνθρωπο. Οι κόνδορες των Άνδεων είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στο κυνήγι από τους ανθρώπους, το οποίο φουντώνει κυριολεκτικά σε τμήματα της περιοχής του, λόγω φημολογούμενων επιθέσεων των πτηνών στα ζώα κτηνοτροφίας,κάτι που δεν ισχύει καθως δεν είναι πάγια πρακτική των πουλιών το κυνήγι ζωντανών θηραμάτων. Συμβαίνει βέβαια αλλα οχι τοσο συχνά όσο θέλουν να το παρουσιάσουν οσοι τον κυνηγούν.

Επίσης η θανάτωση άλλων αρπακτικών, όπως των κούγκαρ και των αλεπούδων μέσω της παράνομης δηλητηρίασης (φόλες), επηρεάζει το είδος , αφού το δηλητήριο περνάει στα σφάγια με τα οποία τρέφονται οι κόνδορες.
Στην Αργεντινή, τα πτηνά εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τα πτώματα των εισηγμένων φυτοφάγων ζώων, που αποτελούν το 98,5% της διατροφής τους, καθιστώντας τα ευάλωτα σε αλλαγές στην κτηνοτροφία. Ο ανταγωνισμός για τα σφάγια,λόγω της ελλάτωσής τους, με τον γύπα Coragyps atratus, που έχει αρχίσει πρόσφατα να καταλαμβάνει τις ίδιες περιοχές, μπορεί να έχει επιβλαβή επίδραση στον γενικότερο πληθυσμό. Όλα αυτά είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ανθρώπινη δραστηριότητα.

(συνεχίζεται...)

#Μακρυνάρια
#Πτηνοτούτ

@VaskosMD Ναι και εχει κλωνοποιηθει ο ατιμος