Δε ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις.Τις ζούμε με τον τρόπο που τις ζούσαμε παντα.Φόβο και μίσος για τον διαφορετικό,ζήλια και έχθρα μη μας μπολιάσουν". Τον φόβο που σε ποτίζει ο ρατσισμός, ο πατριωτισμός, το έθνος και η φυλή. Τον φοβο που γίνεται μίσος για τον αδύνατο,γιατί μόνο εκεί μπορεί να κατευθυνθεί.
Οι Ελληνες παντα μισουσαν τον αδύνατο γιατι τους θύμιζε πως ειναι αυτοι μπροστα στους αφενταδες τους. Ενα έθνος ρατσιστών που πάντα εβρισκε τον τροπο να βγαλει τη χολή του πανω σε οσους ειχαν ανάγκη. Ας δουμε για παραδειγμα τους "ομόδοξους" και "συνελληνες" Μικρασιάτες.
"Αφήστε τους να καούν", "Στείλτε τους πίσω στον Κεμάλ",ούρλιαζαν οι "σπουδαίοι" πρόγονοι των σημερινων "πατριωτών" και τότε.Και τότε οι κυβερνήσεις τους,τους έκαναν το χατίρι.Οι πρόσφυγες πέρασαν δια πυρός και σιδήρου,έχασαν τα πάντα,εγιναν παιγνίδι πολιτικής,εφτυσαν αίμα. Πάμε απ' την αρχή.
Στη Σμύρνη φτάνει η ώρα της φωτιάς.Στην ερώτηση του Γ.Παπανδρέου «Γιατί δεν ειδοποιείτε τον κόσμο να φύγει;», ο Στεργιάδης διορισμένος έπαρχος Σμύρνης,δηλωμένος εχθρός των Μικρασιατών, απαντά: «Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα». Οσοι καταφέρνουν να φύγουν με τη βοήθεια ξένων, και οχι Ελλήνων φυσικα, βρίσκονται σε μια κόλαση χειρότερη απ' τη Μικρασία της φωτιάς.
Έμενε κόσμος σε βαγόνια σιδηροδρόμων.Έμενε εκεί που είχε καμιά αποθήκη εγκαταλειμμένη.Τσαντήρια κάνανε.Καταστροφή, μεγάλη καταστροφή.Να μην ξαναδούν τα μάτια μας τέτοια πράγματα.Τι τραβήξανε αυτοί οι άνθρωποι δεν λέγεται.Ατιμαστήκανε. Γίνανε χάλια..... Προσπαθήσανε, κάνανε χίλια δυό να βρίσκουνε το ψωμί τους, μέχρι να βρουν ένα σπίτι να κάτσουνε. Αν ένας πατέρας είχε πέντε-έξη παιδιά και κορίτσια, άλλα άρπαγε ο ένας από δω, άλλα ο άλλος από κει. Καταστροφή μάνα μου,καταστροφή....Και οι ντόπιοι δεν τους έβλεπαν με καλό μάτι.Να τους αγκαλιάσουμε.Δεν έγινε αυτό το πράμα,εγώ δηλαδή τι είδα. Μπορεί αλλού,εγώ δε το ειδα.Ήθελαν να τους κλέψουνε οι κλεφταράδες που ήταν εδώ πέρα.Ν’αρπάξουν ό,τι είχαν. Να τους κλέψουνε, να τους γελάσουνε. Απατεώνες. (Μ.Βαμβακάρης,αυτοβιογραφία)
Η βρισιά τουρκόσπορος μαζί με σωρό ανάλογες βρισιές, όπως σκατοουγλούδες, παληοαούτηδες κ.λπ. ήταν στην ημερήσια διάταξη, από ανώτερα και κατώτερα κυβερνητικά όργανα, εισαγγελείς, οργανα της τάξης, πολίτες του "ανώτερου Ελληνικου εθνους".
Μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, που από το 1915 είχε διχασθεί δεν αντίκρυσε τους πρόσφυγες με συμπάθεια, όταν τα αδυσώπητα κύματα της ιστορίας τους έριξαν πάνω στους βράχους της Ελλάδας. Δεν υπήρξε συμπάθεια, δεν υπήρξε απάθεια, υπήρξε αντιπάθεια (Π.Κανελλοπουλος)
Δεν άκουγε κανείς εκείνες τις μέρες τίποτα άλλο από παρά κατάρες και βλαστήμιες: ‘’Αχ αυτοί οι τουρκοσπορίτες Έλληνες της Μικράς Ασίας μας πήραν στο λαιμό τους. Μακάρι να τους σφάξει όλους ο Κεμάλ και να μη μείνει ούτε ποδάρι από δαύτους’’ (Γ.Κορδάτος,ιστορικός)
Οι ιστορίες είναι ατελείωτες.Οπως ατελείωτες θα ειναι και οι ιστορίες που θα λένε όσοι (και αν) γλιτώσουν απ' το σημερινό προσφυγομάνι.
Γιατί οι άνθρωποι τελικά δεν αλλάζουν.Παντα θα χτυπουν τον αδύνατο για να δικαιολογήσουν τη δειλία τους.
#Μακρυνάρια#Πρόσφυγες#Γιδογαμησταν