Conversation
Γκετηφελέκης 
Feleki
Edited 1 year ago
#Μακρυνάρια
#Πρόσφυγες
Μου το θύμισε η #Λατερνα του Γκέτη σήμερα.
Θα αρχίσουν απο αύριο οι αναλύσεις για τις φωτιές , τις αντιδράσεις της κυβέρνησης,τους πυροσβέστες, τα δάση, τους φασίστες που παλι βρήκαν απ' την τρύπα τους αφου βρηκαν πρόσφορο έδαφος και στήριξη απ' το κράτος.Και τα παιδιά που κάηκαν σε ενα πυκνό δάσος,οι γυναίκες που τ'αγκάλιαζαν πεθαίνοντας μαζί τους, οι άνδρες που έβλεπαν με τρομο την απέλπιδα προσπάθεια τους να πνίγεται στον καπνό , θα ξεχαστούν, θα εργαλειοποιηθούν απ' ολες τις πλευρές, θα γίνουν αντικείμενο χλεύης, θα γίνουν σημαίες για κάποιους, χολή για άλλους.
Εκει οι άντρες που "ήταν τζιχαντιστές" και θα προσπαθούσαν να αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας, νιώθοντας οργή για την αξιοπρέπειά τους που βιάζεται,για την οικογενειά τους που γίνεται "αφήγημα" στο βωμό "ανθρωπιστών" και "φασιστών" σε μια μάχη που έχει πάψει πια να τους αφορά.
Καθώς οι αληθινοί "ποινικοί" θα περνούν τα σύνορα νόμιμα και με τις ευλογίες των ηλιθίων που πουλάνε πατριωτιλίκι,όπως κάνουν δεκαετίες τώρα,ο θυμός του ρατσιστή φτωχομπινέ θα κατευθυνθεί να ξεσπάσει σε ανθρώπους που ζουν μέσα στα σκατά όχι από επιλογή αλλά με τη βία.
Κι έτσι θα νιώσει το "φιλότιμό" του να αποκαθίσταται ο χτικιάρης που δεν έχει δεύτερο βρακί να αλλάξει,γιατί θα ουρλιάζει στον πεσμένο στο έδαφος χτικιάρη που κι αυτός δεν έχει βρακί να αλλάξει αλλά τώρα βρίσκεται σε τέτοια ανάγκη που δεν τον παίρνει να κουβαλάει "αξιοπρέπεια" και κλειδωμένος σε ενα βρώμικο κοντέινερ δε θα ξέρει ποια είναι η μοίρα του στα χέρια τρελλαμένων ρατσιστών.
Πριν εκατό περίπου χρόνια ένα κοπάδι ζώα τρομαγμένα,μάτια ορθάνοικτα,μάγουλα ποτισμένα απ' το δάκρυ,σοκαρισμένοι απ' τη σφοδρότητα του χτυπήματος, έφταναν οδηγημένα απ' το ίδιο άκαρδους τσομπαναραίους,με το βούρδουλα και τη βουκέντρα στον ίδιο τόπο.Και τότε τα ουρλιαχτά,ο θυμός,η λύσσα χτύπησαν πάνω τους μέχρι να τους ματώσουν. Και τους ματωσανε καλά, και αχ παππουλη μου, σήμερα εγώ που μου λεγες πως πιπίλαγες 10 μερες ενα πανί που είχε παψει να είναι ζαχαρωμένο από καιρό,σε βλέπω απέναντι,σαν τότε, μωρο τρομαγμένο ανάμεσα σε αντρες σκληρους κι απάνθρωπους. Και ζητάω να πέσει επανω σας φωτια,να σας καψει για να μη φοβάμαι, εγω ο δειλός.
Κι όταν οι καπνοί κρύψουν τα μάτια και πάψω να φοβάμαι,γυρίζω σπίτι κι ανοίγω τα γραμματα που άφησες πισω,δεμένα όλα σε τετράδιο,εξώφυλλο φθαρμένο,πρώτη σελίδα λευκή,δυο στίχοι μόνο
"Aρχίνα γλώσσα μου πικρή κι αχείλι μου μελέτα
και συ καημένη μου καρδιά όσα κι αν ξέρεις πέστα"
#Πρόσφυγες
Μου το θύμισε η #Λατερνα του Γκέτη σήμερα.
Θα αρχίσουν απο αύριο οι αναλύσεις για τις φωτιές , τις αντιδράσεις της κυβέρνησης,τους πυροσβέστες, τα δάση, τους φασίστες που παλι βρήκαν απ' την τρύπα τους αφου βρηκαν πρόσφορο έδαφος και στήριξη απ' το κράτος.Και τα παιδιά που κάηκαν σε ενα πυκνό δάσος,οι γυναίκες που τ'αγκάλιαζαν πεθαίνοντας μαζί τους, οι άνδρες που έβλεπαν με τρομο την απέλπιδα προσπάθεια τους να πνίγεται στον καπνό , θα ξεχαστούν, θα εργαλειοποιηθούν απ' ολες τις πλευρές, θα γίνουν αντικείμενο χλεύης, θα γίνουν σημαίες για κάποιους, χολή για άλλους.
Εκει οι άντρες που "ήταν τζιχαντιστές" και θα προσπαθούσαν να αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας, νιώθοντας οργή για την αξιοπρέπειά τους που βιάζεται,για την οικογενειά τους που γίνεται "αφήγημα" στο βωμό "ανθρωπιστών" και "φασιστών" σε μια μάχη που έχει πάψει πια να τους αφορά.
Καθώς οι αληθινοί "ποινικοί" θα περνούν τα σύνορα νόμιμα και με τις ευλογίες των ηλιθίων που πουλάνε πατριωτιλίκι,όπως κάνουν δεκαετίες τώρα,ο θυμός του ρατσιστή φτωχομπινέ θα κατευθυνθεί να ξεσπάσει σε ανθρώπους που ζουν μέσα στα σκατά όχι από επιλογή αλλά με τη βία.
Κι έτσι θα νιώσει το "φιλότιμό" του να αποκαθίσταται ο χτικιάρης που δεν έχει δεύτερο βρακί να αλλάξει,γιατί θα ουρλιάζει στον πεσμένο στο έδαφος χτικιάρη που κι αυτός δεν έχει βρακί να αλλάξει αλλά τώρα βρίσκεται σε τέτοια ανάγκη που δεν τον παίρνει να κουβαλάει "αξιοπρέπεια" και κλειδωμένος σε ενα βρώμικο κοντέινερ δε θα ξέρει ποια είναι η μοίρα του στα χέρια τρελλαμένων ρατσιστών.
Πριν εκατό περίπου χρόνια ένα κοπάδι ζώα τρομαγμένα,μάτια ορθάνοικτα,μάγουλα ποτισμένα απ' το δάκρυ,σοκαρισμένοι απ' τη σφοδρότητα του χτυπήματος, έφταναν οδηγημένα απ' το ίδιο άκαρδους τσομπαναραίους,με το βούρδουλα και τη βουκέντρα στον ίδιο τόπο.Και τότε τα ουρλιαχτά,ο θυμός,η λύσσα χτύπησαν πάνω τους μέχρι να τους ματώσουν. Και τους ματωσανε καλά, και αχ παππουλη μου, σήμερα εγώ που μου λεγες πως πιπίλαγες 10 μερες ενα πανί που είχε παψει να είναι ζαχαρωμένο από καιρό,σε βλέπω απέναντι,σαν τότε, μωρο τρομαγμένο ανάμεσα σε αντρες σκληρους κι απάνθρωπους. Και ζητάω να πέσει επανω σας φωτια,να σας καψει για να μη φοβάμαι, εγω ο δειλός.
Κι όταν οι καπνοί κρύψουν τα μάτια και πάψω να φοβάμαι,γυρίζω σπίτι κι ανοίγω τα γραμματα που άφησες πισω,δεμένα όλα σε τετράδιο,εξώφυλλο φθαρμένο,πρώτη σελίδα λευκή,δυο στίχοι μόνο
"Aρχίνα γλώσσα μου πικρή κι αχείλι μου μελέτα
και συ καημένη μου καρδιά όσα κι αν ξέρεις πέστα"
1
5
8
