Conversation
Γκετηφελέκης 
Feleki
Πτηνοαρθράκι για τον μοναδικό επίσημο πόλεμο μεταξύ των ανθρώπων και των πουλιών.Συνέβη στην Αυστραλία το 1932 ανάμεσα στους εποίκους και τα πουλια Εμού. Με λίγα λόγια απέναντι σε έναν Δαβίδ με πούπουλα κι έναν Γολιάθ με αυτόματα όπλα. Επεσαν χιλιάδες σφαίρες και τα πουλιά νίκησαν. Εμεινε στην ιστορία ως "Ο πόλεμος των Εμου". Επίσης στη μνήμη σαν ακόμα μια αθλιότητα του είδους μας απέναντι στη φύση.Ας ξεκινήσουμε σιγά σιγά να μάθουμε πως έγινε και αυτό το παράδοξο κι όμως αληθινό "πολεμικό" επεισόδιο. Ας μάθουμε πρώτα όμως λίγο περισσότερα για τα πουλιά αυτά.
Το Εμού (Dromaius novaehollandiae) είναι το μεγαλύτερο πουλί στον κόσμο, μετά τη στρουθοκάμηλο. Όπως και ο ξάδερφος του ο Καζουάριος υπερασπίζεται με πάθος τον χώρο του.
Τα εμού μπορούν να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις με έναν γρήγορο και σταθερό τροχασμό και, σε περίπτωση ανάγκης, μπορούν να φτάσουν την ταχύτητα των 50 χλμ/ώρα κάτι που θα διαπίστωναν σύντομα οι βετεράνοι.
Τα μακριά πόδια τους επιτρέπουν να κάνουν διασκελισμούς μήκους μέχρι και 275 εκατοστών. Ζουν όταν οι περιστάσεις το απαιτούν νομαδικά και μπορούν να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις για να βρουν τροφή.
Τρέφονται με ποικιλία φυτών και εντόμων, αλλά είναι γνωστό πλέον ότι μπορούν να επιβιώνουν εβδομάδες χωρίς τροφή. Καταπίνουν πέτρες, θραύσματα γυαλιού και κομμάτια μετάλλου για να
αλέσουν την τροφή στο πεπτικό τους σύστημα και μπορούν να εξεμέσουν μετά αυτά τα κομμάτια χωρίς να πάθουν κακό. Πίνουν σπάνια, αλλά λαμβάνουν άφθονα υγρά, όταν τους δίνεται η ευκαιρία. Τα εμού μπορούν να καθίσουν στο νερό και έχουν επίσης την ικανότητα να κολυμπούν. Μιλάμε εν ολίγοις για έναν "κομμάντο" των πτηνών.
Είναι γεμάτα περιέργεια πτηνά που ακολουθούν και παρακολουθούν τα άλλα ζώα και τους ανθρώπους. Από την περιγραφή είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται για σκληραγωγημένα πτηνά.
Τα εμού χρησιμοποιούν τα ισχυρά πόδια τους ως μηχανισμό άμυνας όπως ακριβώς και ο Καζουάριος στοχεύοντας με το τεράστιο νύχι τους τα ζωτικά σημεία του αντιπάλου. Τα πόδια τους είναι μεταξύ των ισχυρότερων όλων των ζώων, και μπορούν να σχίσουν μεταλλικά συρματοπλέγματα. Είναι προικισμένα με οξύτατη όραση και ακοή, που τους επιτρέπουν να ανιχνεύουν τα αρπακτικά ζώα στην περιοχή. Και τα δύο αυτά τα βοήθησαν στον "πόλεμο" που ακολούθησε. Ας δούμε λοιπόν τι συνέβη.
Η πρώτη συνάντησή του με τους Ευρωπαίους ήταν πολύ σκληρή για το εμού. Οι άποικοι το εξάλειψαν γρήγορα από την Τασμανία. Επίσης, στην ηπειρωτική χώρα εξαιτίας της αγάπης του για το στάρι χαρακτηρίστηκε βλαβερό είδος και έγινε θύμα των κυνηγών που ήθελαν να πάρουν τα χρήματα της επικήρυξης που είχε εκδοθεί. Εντούτοις, παρά την ανελέητη σφαγή, ο αριθμός των εμού ανανεωνόταν αφύσικα, σε τέτοιο σημείο ώστε στη Δυτική Αυστραλία κήρυξαν πόλεμο σε αυτό το πουλί το 1932.
Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο, μεγάλες εκτάσεις στο δυτικό τμήμα της Αυστραλίας μοιράστηκαν μεταξύ των χιλιάδων βετεράνων πολέμου για να καλλιεργήσουν σιτάρι.Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι εκτάσεις ήταν εντελώς ανεκμετάλλευτες. Και φυσικά ήταν θείο δώρο για τους βετεράνους.
Όμως οι περιοχές αυτές δεν ανήκαν στους ανθρώπους αλλά στα πελώρια δίμετρα πουλια που δεν είχαν σκοπό να παραχωρήσουν έτσι εύκολα τα μέρη τους.Τα Εμού θεώρησαν τις καλλιέργειες των βετεράνων δικές τους (και προφανώς είχαν δίκιο αφού αυτά ήταν εκεί πριν απο τους ανθρώπους) και με την ευκαιρία ρήμαζαν τις σοδειές. Τα σκιάχτρα δεν τρόμαζαν τα τεράστια Εμού,μάλλον τα διασκέδαζαν, και οι φράχτες δεν τα σταματούσαν αφού είτε πηδούσαν από επάνω τους είτε απλά τους γκρέμιζαν ή τους έσχιζαν με τα πανίσχυρα πόδια τους.
Η μόνη λύση που απέμενε στους βετεράνους του πολέμου ήταν αυτή που πάντα επιλέγουμε ως είδος, να πάρουν τα όπλα.Το Υπουργείο Αμυνας της Αυστραλίας μάλιστα τους παρείχε πολυβόλα, σφαιρες μεχρι και εναν συνταγματαρχη για να τους οργανώσει κατα των πουλιών.Ήταν πραγματικά μια "επίσημη" κύρηξη πολέμου στα μεγαλόσωμα πουλιά. Ο πόλεμος ξεκίνησε στις 2 Νοεμβρίου 1932,όταν εντόπισαν 50 Εμού και άνοιξαν πυρ εναντίον τους.Όμως τα πτηνά διασκορπίζονταν με τεραστια ταχύτητα και κρύβονταν στη βλαστηση. Δεν κινουταν σαν "κοπαδι" αλλά έφευγαν μακριά με κινήσεις αποφυγής και προς διαφορετικές κατευθύνσεις όπως θα έκανε ενας σύγχρονος εκπαιδευμένος στρατιώτης. Ακόμα και επιβαίνοντας σε φορτηγά δεν ήταν δυνατον να προλαβουν τα Εμου και να τα πυροβολήσουν.Έως τις 8 Νοεμβρίου, είχαν χρησιμοποιήσει περισσότερες από 2 χιλιάδες σφαίρες και σκότωσαν μόλις 50 πτηνά.
Ο Ταγματάρχης Μέρεντιθ εκθείασε την "πολεμική" δεινότητα των πτηνών:«Αν είχαμε στρατιωτική μεραρχία με τις αντοχές αυτών των πτηνών,θα νικούσαμε κάθε στρατό στον κόσμο.Μπορούν να αντιμετωπίσουν πολυβόλα καλύτερα και από τανκ.Είναι σαν τους Ζουλού, που δεν τους έπιαναν οι σφαίρες». Υπερβολές και δικαιολογίες βέβαια,αλλά παρά την χρήση των "βαρέων όπλων" τους οι άνθρωποι δεν κατάφερναν να διώξουν,να υποτάξουν ή τελος πάντων να εξοντώσουν τα Εμου.
Ετσι οι άνθρωποι "λύσσαξαν".Από τις 13 Νοεμβρίου έως τις 10 Δεκεμβρίου που τους ανακάλεσαν,οι στρατιώτες σκότωναν 100 Εμού κάθε μέρα. Η όλη ιστορία πήρε διαστάσεις αληθινής θηριωδίας. Παρ' όλα αυτά η "μάχη" ήταν ασύμφορη , κυρίως οικονομικά, καθως τα πουλιά "άντεχαν". Στην αναφορά του ο ταγματάρχης έγραψε ότι εξολοθρεύτηκαν 986 πτηνά με 9.860 σφαίρες, δηλαδή αναλογία 10 σφαίρες για κάθε νεκρό πουλί.Κάπου εκεί ο κόσμος "αντέδρασε" (κάπως αργά βέβαια όπως πάντα). Οι αντιδράσεις έφεραν και την πλήρη ανάκληση του "στρατού" των κυνηγών Εμου, και την αναστολή της "επικύρηξης" για τα αθώα πτηνά.
Τα νέα για τον πόλεμο των Εμού διαδόθηκαν και προκάλεσαν αντιδράσεις από οικολόγους,που φοβήθηκαν ότι θα αφανιστεί το είδος.Ο πόλεμος έληξε με τη θριαμβευτική νίκη των πτηνών, που δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να ακολουθούν τους φυσικούς κανόνες. Σήμερα εχουν ανακάμψει απ' τις σφαγες του 1932 και συμπεριλαμβανονται στα ειδη "ελαχιστης ανυσηχιας" οσον αφορα την εξαφάνισή τους,απολαμβάνοντας την νίκη τους στον δικό τους "πόλεμο" με τους ανθρώπους. Φυσικά η απορία παραμένει. Βάλαμε μυαλό ή συνεχίζουμε με διαφορετικούς κάθε φορά τρόπους τη μάχη απέναντι στη φύση, μια μάχη απ' την οποία θα βγούμε σίγουρα χαμένοι;
#Μακρυνάρια
#Πτηνοτούτ
Το Εμού (Dromaius novaehollandiae) είναι το μεγαλύτερο πουλί στον κόσμο, μετά τη στρουθοκάμηλο. Όπως και ο ξάδερφος του ο Καζουάριος υπερασπίζεται με πάθος τον χώρο του.
Τα εμού μπορούν να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις με έναν γρήγορο και σταθερό τροχασμό και, σε περίπτωση ανάγκης, μπορούν να φτάσουν την ταχύτητα των 50 χλμ/ώρα κάτι που θα διαπίστωναν σύντομα οι βετεράνοι.
Τα μακριά πόδια τους επιτρέπουν να κάνουν διασκελισμούς μήκους μέχρι και 275 εκατοστών. Ζουν όταν οι περιστάσεις το απαιτούν νομαδικά και μπορούν να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις για να βρουν τροφή.
Τρέφονται με ποικιλία φυτών και εντόμων, αλλά είναι γνωστό πλέον ότι μπορούν να επιβιώνουν εβδομάδες χωρίς τροφή. Καταπίνουν πέτρες, θραύσματα γυαλιού και κομμάτια μετάλλου για να
αλέσουν την τροφή στο πεπτικό τους σύστημα και μπορούν να εξεμέσουν μετά αυτά τα κομμάτια χωρίς να πάθουν κακό. Πίνουν σπάνια, αλλά λαμβάνουν άφθονα υγρά, όταν τους δίνεται η ευκαιρία. Τα εμού μπορούν να καθίσουν στο νερό και έχουν επίσης την ικανότητα να κολυμπούν. Μιλάμε εν ολίγοις για έναν "κομμάντο" των πτηνών.
Είναι γεμάτα περιέργεια πτηνά που ακολουθούν και παρακολουθούν τα άλλα ζώα και τους ανθρώπους. Από την περιγραφή είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται για σκληραγωγημένα πτηνά.
Τα εμού χρησιμοποιούν τα ισχυρά πόδια τους ως μηχανισμό άμυνας όπως ακριβώς και ο Καζουάριος στοχεύοντας με το τεράστιο νύχι τους τα ζωτικά σημεία του αντιπάλου. Τα πόδια τους είναι μεταξύ των ισχυρότερων όλων των ζώων, και μπορούν να σχίσουν μεταλλικά συρματοπλέγματα. Είναι προικισμένα με οξύτατη όραση και ακοή, που τους επιτρέπουν να ανιχνεύουν τα αρπακτικά ζώα στην περιοχή. Και τα δύο αυτά τα βοήθησαν στον "πόλεμο" που ακολούθησε. Ας δούμε λοιπόν τι συνέβη.
Η πρώτη συνάντησή του με τους Ευρωπαίους ήταν πολύ σκληρή για το εμού. Οι άποικοι το εξάλειψαν γρήγορα από την Τασμανία. Επίσης, στην ηπειρωτική χώρα εξαιτίας της αγάπης του για το στάρι χαρακτηρίστηκε βλαβερό είδος και έγινε θύμα των κυνηγών που ήθελαν να πάρουν τα χρήματα της επικήρυξης που είχε εκδοθεί. Εντούτοις, παρά την ανελέητη σφαγή, ο αριθμός των εμού ανανεωνόταν αφύσικα, σε τέτοιο σημείο ώστε στη Δυτική Αυστραλία κήρυξαν πόλεμο σε αυτό το πουλί το 1932.
Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο, μεγάλες εκτάσεις στο δυτικό τμήμα της Αυστραλίας μοιράστηκαν μεταξύ των χιλιάδων βετεράνων πολέμου για να καλλιεργήσουν σιτάρι.Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι εκτάσεις ήταν εντελώς ανεκμετάλλευτες. Και φυσικά ήταν θείο δώρο για τους βετεράνους.
Όμως οι περιοχές αυτές δεν ανήκαν στους ανθρώπους αλλά στα πελώρια δίμετρα πουλια που δεν είχαν σκοπό να παραχωρήσουν έτσι εύκολα τα μέρη τους.Τα Εμού θεώρησαν τις καλλιέργειες των βετεράνων δικές τους (και προφανώς είχαν δίκιο αφού αυτά ήταν εκεί πριν απο τους ανθρώπους) και με την ευκαιρία ρήμαζαν τις σοδειές. Τα σκιάχτρα δεν τρόμαζαν τα τεράστια Εμού,μάλλον τα διασκέδαζαν, και οι φράχτες δεν τα σταματούσαν αφού είτε πηδούσαν από επάνω τους είτε απλά τους γκρέμιζαν ή τους έσχιζαν με τα πανίσχυρα πόδια τους.
Η μόνη λύση που απέμενε στους βετεράνους του πολέμου ήταν αυτή που πάντα επιλέγουμε ως είδος, να πάρουν τα όπλα.Το Υπουργείο Αμυνας της Αυστραλίας μάλιστα τους παρείχε πολυβόλα, σφαιρες μεχρι και εναν συνταγματαρχη για να τους οργανώσει κατα των πουλιών.Ήταν πραγματικά μια "επίσημη" κύρηξη πολέμου στα μεγαλόσωμα πουλιά. Ο πόλεμος ξεκίνησε στις 2 Νοεμβρίου 1932,όταν εντόπισαν 50 Εμού και άνοιξαν πυρ εναντίον τους.Όμως τα πτηνά διασκορπίζονταν με τεραστια ταχύτητα και κρύβονταν στη βλαστηση. Δεν κινουταν σαν "κοπαδι" αλλά έφευγαν μακριά με κινήσεις αποφυγής και προς διαφορετικές κατευθύνσεις όπως θα έκανε ενας σύγχρονος εκπαιδευμένος στρατιώτης. Ακόμα και επιβαίνοντας σε φορτηγά δεν ήταν δυνατον να προλαβουν τα Εμου και να τα πυροβολήσουν.Έως τις 8 Νοεμβρίου, είχαν χρησιμοποιήσει περισσότερες από 2 χιλιάδες σφαίρες και σκότωσαν μόλις 50 πτηνά.
Ο Ταγματάρχης Μέρεντιθ εκθείασε την "πολεμική" δεινότητα των πτηνών:«Αν είχαμε στρατιωτική μεραρχία με τις αντοχές αυτών των πτηνών,θα νικούσαμε κάθε στρατό στον κόσμο.Μπορούν να αντιμετωπίσουν πολυβόλα καλύτερα και από τανκ.Είναι σαν τους Ζουλού, που δεν τους έπιαναν οι σφαίρες». Υπερβολές και δικαιολογίες βέβαια,αλλά παρά την χρήση των "βαρέων όπλων" τους οι άνθρωποι δεν κατάφερναν να διώξουν,να υποτάξουν ή τελος πάντων να εξοντώσουν τα Εμου.
Ετσι οι άνθρωποι "λύσσαξαν".Από τις 13 Νοεμβρίου έως τις 10 Δεκεμβρίου που τους ανακάλεσαν,οι στρατιώτες σκότωναν 100 Εμού κάθε μέρα. Η όλη ιστορία πήρε διαστάσεις αληθινής θηριωδίας. Παρ' όλα αυτά η "μάχη" ήταν ασύμφορη , κυρίως οικονομικά, καθως τα πουλιά "άντεχαν". Στην αναφορά του ο ταγματάρχης έγραψε ότι εξολοθρεύτηκαν 986 πτηνά με 9.860 σφαίρες, δηλαδή αναλογία 10 σφαίρες για κάθε νεκρό πουλί.Κάπου εκεί ο κόσμος "αντέδρασε" (κάπως αργά βέβαια όπως πάντα). Οι αντιδράσεις έφεραν και την πλήρη ανάκληση του "στρατού" των κυνηγών Εμου, και την αναστολή της "επικύρηξης" για τα αθώα πτηνά.
Τα νέα για τον πόλεμο των Εμού διαδόθηκαν και προκάλεσαν αντιδράσεις από οικολόγους,που φοβήθηκαν ότι θα αφανιστεί το είδος.Ο πόλεμος έληξε με τη θριαμβευτική νίκη των πτηνών, που δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να ακολουθούν τους φυσικούς κανόνες. Σήμερα εχουν ανακάμψει απ' τις σφαγες του 1932 και συμπεριλαμβανονται στα ειδη "ελαχιστης ανυσηχιας" οσον αφορα την εξαφάνισή τους,απολαμβάνοντας την νίκη τους στον δικό τους "πόλεμο" με τους ανθρώπους. Φυσικά η απορία παραμένει. Βάλαμε μυαλό ή συνεχίζουμε με διαφορετικούς κάθε φορά τρόπους τη μάχη απέναντι στη φύση, μια μάχη απ' την οποία θα βγούμε σίγουρα χαμένοι;
#Μακρυνάρια
#Πτηνοτούτ
2
11
15
@indyradio Αρκετά ειδη πουλιων οπως τα κορακοειδή ή τα περιστέρια (εχω αναλογα αρθρα και θα τα ανεβασω καποια στιγμή) θυμουνται πρόσωπα και συμπεριφορες και τα συνδυαζουν. Τα κορακια θα επιτεθουν σε καποιον που καποτε τα ειχε διωξει απο μια περιοχή τους καθως θα τον αναγνωρίσουν. Παντως ο πολεμος των Εμου ειναι μοναδικος ως "επισημα κυρηγμενος" πολεμος.
Τα πουλια, μιας και ασχολουμαι πανω απο 40 χρονια πια με αυτα (καθαρα ερασιτεχνικα) μας καταλαβαινουν απόλυτα. Και μαλιστα ξερουν πως ειμαστε εχθρος τους. Κατα τα αλλα ειμαστε μονιμα σε πολεμο με ολα τα ειδη,καθως ειμαστε απαραδεκτοι και παρασιτικοί ως ειδος οι ίδιοι.
Τα πουλια, μιας και ασχολουμαι πανω απο 40 χρονια πια με αυτα (καθαρα ερασιτεχνικα) μας καταλαβαινουν απόλυτα. Και μαλιστα ξερουν πως ειμαστε εχθρος τους. Κατα τα αλλα ειμαστε μονιμα σε πολεμο με ολα τα ειδη,καθως ειμαστε απαραδεκτοι και παρασιτικοί ως ειδος οι ίδιοι.
1
0
3
@Feleki @indyradio θα μπορουσαμε να πουμε οτι οι δεινοσαυροι τελικα δεν εχασαν, αλλά μαλλον κερδιζουν κιολας
1
1
1
@pinko @indyradio Ναι θα επιζησουν και μετα απο εμας. Φυσικα ο αμεσος απογονος του Τυρρανοσαυρου Ρεξ είναι η γνωστή μας...κότα. Η οποια ειναι εξαιρετικα υποτιμημενη και η έκφραση "κότα" ως ένδειξη του δειλου ειναι ακομα μια αποδειξη πως δεν εχουμε ιδέα για τα ζώα.
0
1
1